W sercu Jezusa wszystko się już dokonało. Jego miłość, z jaką w posłuszeństwie wypełniał misję zleconą przez Ojca, osiągnęła szczyt na krzyżu.
komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Teresa Kuleczko
Pierwsze czytanie: Dz 14, 21b-27
Dzisiejsze czytanie z Dziejów Apostolskich stanowi podsumowanie pierwszej podróży misyjnej świętego Pawła. Paweł wraz z Barnabą powracają do Antiochii Syryjskiej nad Orontesem. Troska o założone wspólnoty powoduje, że misjonarze wracają dłuższą drogą, odwiedzając po drodze założone wcześniej kościoły w Listrze, Ikonium i Antiochii Pizydyjskiej. Umacniają wiarę powstałych wspólnot oraz nadają im strukturę organizacyjną, ustanawiając kapłanów, którzy mieli kontynuować rozpoczęte wcześniej dzieło. Byli to mężowie odznaczający się doświadczeniem i nauką. Paweł dotarł także do Perge w Pamfilii, gdzie zatrzymał się na pewien czas i głosił Ewangelię Żydom i poganom. W Antiochii nad Orontesem misjonarze złożyli sprawozdanie wobec całego Kościoła, z prawie trzy lata trwającej podróży. Podkreślali działanie Ducha Świętego, który im towarzyszył i otwierał serca słuchaczy, w tym także pogan, na głoszoną Ewangelię.
W dzisiejszych czasach również potrzeba, aby chrześcijanie byli otwarci na poruszenia Ducha Świętego. Wtedy Pan będzie posyłał swoich uczniów do nowych środowisk, gdzie są serca spragnione Boga. Da również sposobność, aby zatroszczyć się o współbraci w wierze.
Jeden konar drzewa usechł. Jeśli Żydom uda się odbudować Świątynię, jaki Bóg w niej zamieszka? Jakich znaków potrzebują, aby objawił im się Mesjasz, zapowiadany w Pismach?
Psalm responsoryjny: Ps 145, 8-9.10-11.12-13
Jest to psalm alfabetyczny, w którym każdy wiersz zaczyna się od kolejnej litery alfabetu hebrajskiego (od pierwszej alef do ostatniej tau). Autor wysławia Pana, jako pełnego miłości, czułego Króla, troszczącego się o wszystkie swoje stworzenia. Symbolika królewska, dominująca w pieśni, będzie zajmowała centralne miejsce w przepowiadaniu Chrystusa. Królestwo Boże nie opiera się na potędze i ucisku, jak to bywa w przypadku królestw ziemskich, ale jest przestrzenią miłosierdzia, dobroci, łaskawości i sprawiedliwości. Szczególnym podsumowaniem Bożego wizerunku jest werset 8: Pan jest „nieskory do gniewu i bardzo łaskawy”. Słowa te nawiązują do wyznania wiary, zawartego w Księdze Wyjścia: „Jahwe, Jahwe, Bóg miłosierny i łagodny, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność” (Wj 34, 6).
Drugie czytanie: Ap 21, 1-5a
Tematyką ostatnich dwóch rozdziałów Apokalipsy jest Nowe Jeruzalem. Jest to rzeczywistość nie tylko eschatologiczna, ale również sięgająca w naszą historię. Świadczy o tym nazwanie Miasta Świętego Oblubienicą – Małżonką Baranka. Oblubienica jest tytułem odpowiadającym pierwszemu etapowi zaślubin, zaś małżonka – drugiemu. Te dwa określenia Miasta Świętego, to dwie fazy istnienia Kościoła. Już teraz, w doczesności, jesteśmy zaślubieni Chrystusowi poprzez łaskę chrztu świętego. Ostateczne dopełnienie tych zaślubin dokona się jednak w wieczności, kiedy zamieszkamy w domu Oblubieńca. Nie będzie tam już zła ani cierpienia. Będzie to ostateczne połączenie Boga ze swoim ludem, nieustające przebywanie Boga pośród Jego ludu.
Ewangelia: J 13, 31-33a.34-35
Po wyjściu Judasza, który był w mocy złego, zmieniła się atmosfera w Wieczerniku. W sercu Jezusa wszystko się już dokonało. Jego miłość, z jaką w posłuszeństwie wypełniał misję zleconą przez Ojca, osiągnęła szczyt na krzyżu. Pan Jezus o męce i śmierci mówi rozradowany, widząc w nich chwałę Bożą - uwielbienie Ojca i Jego Samego. Zmartwychwstanie zaś dopełni dzieła zbawienia. Jezus pełen troski o uczniów, którzy zostają na świecie, pragnie ich ustrzec przed zagrożeniami po Jego odejściu. Przekazuje apostołom swoją ostatnią wolę w formie przykazania miłości. Ten, kto chce być we wspólnocie z Chrystusem, musi pragnąć tego samego, co On. Od tej pory wierzący w Chrystusa stają przed decyzją, która zaświadczy o ich chrześcijaństwie, aby z miłości podjąć ofiarę tak samo jak Mistrz.
Co? Gdzie? Kiedy?
