Komentarze do czytań - 17 maja 2019

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Barbara Gańczyk

Pierwsze czytanie: Dz 13, 26-33

            Święty Paweł jest bohaterem ewangelizacji. Podjął się misji szerzenia Słowa Bożego na obszarze Azji Mniejszej w granicach Imperium Romanum w pierwszym zamyśle wśród zamieszkałych tam Żydów. W Antiochii Pizydyjskiej razem z Barnabą mieli okazję doświadczyć, co znaczy zatwardziałość.

Ten fragment Dziejów jest pięknie skomponowanym epizodem, ujętym w klamrę wstępu – aluzji do obietnicy danej Abrahamowi – oraz podsumowania, w którym jest mowa, że obietnica spełniła się w osobie Zmartwychwstałego Jezusa, zapowiadanego przez proroków. Środek streszcza historię Męki i Zmartwychwstania.

            Ze współczesnej perspektywy może dziwić wytrwałość oczekiwania na Mesjasza tych, którzy nie uwierzyli dwa tysiące lat temu. Oczytani w Słowie Bożym uczeni w Piśmie nie tylko nie przyjęli nauki Jezusa Chrystusa, ale oskarżyli Go o bluźnierstwo i cudzymi rękami bestialsko zamordowali. W podobnym niebezpieczeństwie znaleźli się Paweł i Barnaba.

            Jeden konar drzewa usechł. Jeśli Żydom uda się odbudować Świątynię, jaki Bóg w niej zamieszka? Jakich znaków potrzebują, aby objawił im się Mesjasz, zapowiadany w Pismach?

Psalm responsoryjny: Ps 2, 6-7.8-9. 10-12a

            Dawid miał osobiste doświadczenie czci wobec Pomazańca. Był zaledwie drugim królem Izraela po Saulu, który pragnął śmierci młodzieńca i ścigał go wytrwale. Dawid jednak nie podniósł ręki na swojego prześladowcę. W psalmie 2 wiodą z sobą dyskurs znaczenia słowa „pomazaniec”. Osobą namaszczoną olejem mógł być król, kapłan lub prorok. Mamy prawo odczytywać każde z tych znaczeń i kierować ku jednej Osobie.

            Psalm drugi jest hymnem koronacyjnym, ale daleko wykracza poza dworską rzeczywistość królestwa Dawida. Moc tych słów polega na ich transcendencji. Brzmią w dwóch miejscach Ewangelii synoptycznych: podczas chrztu Jezusa w Jordanie i podczas przemienienia na górze Tabor. Powtarza je Piotr w drugim liście. W odległej perspektywie przyszłych tysiącleci władzę nad wszystkimi narodami obejmie potężny Syn, którego moc w czasach Dawida jeszcze się nie okazała.

Ewangelia:  J 14, 1-6

            W czasach, kiedy wiele dorosłych dziś osób było dopiero w zamyśle Bożym, zachwycaliśmy się grą Prince of Persia. W pewnym momencie gracz stawał nad przepaścią. Nie ma wyjścia? Koniec gry? Wiadomo, że nie. Rozum mówił co innego, reguły podpowiadały co innego. Tertio non datur? Oprócz alternatywy jest jeszcze inne wyjście: krok zaufania. Można spotkać ludzi, którzy nie boją się śmierci. Są to albo dewianci, albo … wierzący Bogu. Tomasz jest tą stroną mózgu, która mówi: Wierzyć w ciemno? W życiu! Jezus zaś mówi jasno, dokąd idziemy: nie ma lepszego miejsca do zamieszkania na wieki niż dom Ojca. Weź mnie za rękę, Ja cię poprowadzę.