Komentarze do czytań - czwartek, III tydzień zwykły

Komentarze Bractwa Słowa Bożego, o. dr. hab. Waldemar Linke CP

Pierwsze czytanie: 2 Sm 7,18-19.24-29

Dawid nie był aniołem. Miał na rękach wiele krwi, jego popędliwość czasem popychała go do czynów bohaterskich i szlachetnych, ale i do bezmyślnego okrucieństwa. Potrafił jednak posługiwać się zbrodnią cynicznie, ze świadomością, jaki cel propagandowy lub polityczny chce osiągnąć. Dawid wiedział, że nie jest aniołem, zdawał sobie sprawę ze swej niegodności. Mierzył miłość, jaką Bóg mu okazał, skromnością swego pochodzenia, prostotą życia, jakie prowadził, zanim został namaszczony przez Samuela. Ta pokora Dawida jest jednym z piękniejszych rysów jego osobowości. Jednak to nie ona stanowi o pobożności Dawida, ale umiejętność oderwania się, na ile to możliwe dla człowieka, od siebie i studiowania własnej postawy (nawet w sensie troski o to, by była jak najlepsza). Modlitwa Dawida zaczyna się tam, gdzie Dawid zaczyna mówić o Bogu, a przestaje mówić o sobie. Uwielbienie Boga, otwarcie szeroko oczu na Jego wielkość i wspaniałość – oto początek kontemplacji, czyli obcowania z Bogiem jako z osobą. Człowiek skupiony na sobie, nawet zatroskany o prawość swego życia, czystość swej duszy, pozostaje daleko od Boga, szuka siebie. Nie znaczy to, że możemy zaniechać wysiłku moralnego czy rachunku sumienia. Musimy jednak pamiętać, co jest środkiem, a co celem w naszym życiu religijnym.

Psalm responsoryjny: Ps 132,1-2.3-5.11.12.13-14

Następcy Dawida bywali ludźmi bardzo różnej próby. Ludzie głęboko pobożni i prawi, jak król Jozjasz (648-609 r. przed Chr.), odnowiciel świątyni w Jerozolimie i polityk wierny zawieranym przymierzom. O jego ojcu zaś możemy przeczytać: „krew niewinną przelał Manasses w tak ogromnej ilości, iż napełnił nią Jerozolimę od krańca do krańca - oprócz grzechów, w które wciągnął Judę, czyniąc to, co jest złe w oczach Pańskich” (2 Krl 21,16). Obietnica Bożej opieki nad Judą i Izraelem nie zawisła ostatecznie od tych zmiennych okoliczności historycznych i niestałości ludzkiej. Nadzieja Izraela to wyidealizowany potomek domu Dawidowego, prawdziwie wierny w Przymierzu, strzegący świętości domu Bożego.

Ewangelia: Mk 4,21-25

Korzec rzymski czyli modius odpowiadał 10,5 l, czyli małemu wiadru. Mierzono nim przede wszystkim zboże. Miara ta było to więc metalowe zazwyczaj naczynie odpowiadające wielkością małemu wiadru, o podobnym kształcie, tyle że często zwężający się ku górze. Knot lampy mógł płonąć pod nim dość długo, był jednak na dłuższą metę skazany na zduszenie. Płonął więc na próżno i zmierzając nieuchronnie do wygaśnięcia. Gdy patrzymy na sytuację chrześcijaństwa w dzisiejszej Europie, można mieć wrażenie, że to właśnie taka lampa, która już w dość znaczącym stopniu zużyła swe zasoby tlenu, a jej desperacka walka o przetrwanie jest dramatem rozgrywającym się w zamkniętej przestrzeni odwróconego do góry dnem wiadra. Jest to konsekwencja przyzwyczajenia się chrześcijan europejskich do życia we wszechogarniającej społeczności chrześcijańskiej o rozmiarach państwa i większych. Reakcją na kryzys tej formy życia chrześcijańskiego jest idea zamkniętych wysp a raczej wysepek chrześcijaństwa, na wzór wczesnośredniowiecznych opactw (opcja Benedykta, o której pisze Rod Dreher). Jezus Chrystus uczy swych uczniów, by ich światło świeciło jak najszerzej, także tym, którzy chętnie ukryliby się poza jego kręgiem.