Komentarze do czytań - 9 sierpnia

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Maciej Szulim

Pierwsze czytanie: Oz 2, 16b. 17b. 21-22
Wyjdźmy na pustynię i pozwólmy Bogu mówić do naszych serc. Odważmy się wejść w głąb siebie, wrócić do początku, do tego, co umiłowaliśmy w Kościele za naszej młodości, gdy bagaż naszych doświadczeń, upadków i zawodów nie przesłaniał jeszcze tak bardzo światła nadziei. 
Pustynia, jako miejsce spotkania z Bogiem, posiada wyjątkowe znaczenie już w Starym Testamencie. Nasz Pan, Jezus, spotyka się z Ojcem i przygotowuje do kolejnych etapów swojej misji także na pustyni. Wreszcie, to w ciszy pustyni powstaje monastycyzm. Człowiek jako istota fizyczna nieustannie podlega materii i temu, jak nasze zmysły na nią reagują. Ograniczenie bodźców płynących z zewnątrz pomaga nam otworzyć się na Boga - dlatego konieczność wyjścia na pustynię nie funkcjonuje w duchowości chrześcijańskiej jedynie jako obraz: odosobnienie pomaga nam w odnawianiu relacji z samym sobą oraz z Tym, który zna nas najlepiej. 
Bóg może mówić do naszego serca, gdy nie jest ono wypełnione „badziewiem” tego świata. Wówczas mogą dokonywać się w nas codzienne zaślubiny z Chrystusem, tak jak dokonały się one w wyjątkowy sposób w św. Teresie od Krzyża, której zjednoczenie ze Zbawicielem w męczeńskiej śmierci dzisiaj świętujemy. 

Psalm responsoryjny: Ps 45, 11-12. 14-15. 16-17
Przepiękny jest obraz roztaczany przez słowo Boże, który Kościół w liturgii odnosi do świętych dziewic. Niezwykłość relacji między zakonnicami a ich Oblubieńcem jest wręcz uderzająca i chociaż On sam nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć, to nie do pogodzenia z antropologią chrześcijańską, mariologią i pozytywnymi aspektami feminizmu są sytuacje, w których rolę kobiet, a zwłaszcza sióstr zakonnych ogranicza się w parafiach do posługi księżom - a wszyscy wiemy, że tak niejednokrotnie się dzieje. Zakonnice, które oddały siebie w pełni Chrystusowi, podobne są do „córy królewskiej, którą prowadzą do Króla” i taki szacunek, niezależnie od pełnionych zadań, należy im się ze strony mężczyzn. 

Ewangelia: Mt 25, 1-13
Jezus jako Logos, czyli Słowo i Rozum, obdarza ludzi rozsądkiem i chce, abyśmy z niego korzystali. W chrześcijaństwie nie ma miejsca na bezmyślność i fanatyzm. Jednak to, co w owej przypowieści kojarzone jest z roztropnością, to gotowość. Nasze życie duchowe i relacje z innymi powinny być podporządkowane nieuchronnej wizji śmierci. Memento mori - pamiętaj o śmierci, aby nie przegapić szansy na pojednanie z innymi i nawrócenie ku Oblubieńcowi.