Komentarze do czytań - 8 października 2019

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Joanna Człapska    

Pierwsze czytanie: Jon 3,1-10
Jonasz to jeden z Proroków Mniejszych Starego Testamentu, posłany przez Boga, by głosić wiarę narodu izraelskiego oraz nawracać na drogę skruchy i prawdy mieszkańców asyryjskiej stolicy – Niniwy. Jednak zanim Jonasz trafił do Niniwy, uciekał przed Bożym wezwaniem, nie chciał wypełnić tego, do czego Bóg go przeznaczył. Historia Jonasza pokazuje nam, że Bóg, choć szanuje wolność, którą obdarzył człowieka, potrafi go nakłonić do wypełniania Jego zamysłów. Pokazuje nam też, że od Boga, od Jego obecności nie można uciec… To jedna myśl wiążąca się z tą perykopą, druga zaś dotyczy samego celu misji Jonasza – grzesznego miasta Niniwy. Mieszkańcy Niniwy dopuścili się wielkiej nieprawości wobec Boga i Jonasz ma nakłonić ich do nawrócenia, do zerwania ze złem i zwrócenia się ku Bogu. Czyni to po nieudanej ucieczce, ale sam nie do końca wierzy w skuteczność swojego posłannictwa. Jednak Boża moc jest większa od wątpliwości Jonasza. Niniwici uwierzyli Bogu. Podejmują post i pokutę, ich życie ulega przemianie. Bóg zwycięża.
A jak to wygląda w moim życiu? Czy wierzę, że Bóg jest silniejszy od moich słabości, od mojej grzeszności i jest w stanie podnieść mnie z każdego upadku? Czy wierzę w Boże miłosierdzie względem mnie?

Psalm responsoryjny: Ps 130,1b-2.3-4.7b-8
Z głębokości wołam do Ciebie, Panie (Ps 130,1b) – wołanie grzesznika do Boga, w którym jest obecna cała jego nadzieja, w którym jest jego odkupienie. Papież emeryt Benedykt XVI powiedział, że psalm ten jest „pieśnią opiewającą Boże miłosierdzie oraz pojednanie między grzesznikiem i Panem, Bogiem sprawiedliwym, który zawsze jednak jest «miłosierny i łagodny, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność, zachowujący swą łaskę w tysiączne pokolenia, przebaczający niegodziwość, niewierność, grzech» (Wj 34, 6-7)” (Audiencja generalna 19 października 2005 r.).
Czy takiego Boga noszę w sercu? Czy ufam w Jego miłosierdzie i z nadzieją wołam do Niego o wybaczenie moich nieprawości?  

Ewangelia: Łk 10, 38-42
Chyba wszyscy doskonale znamy tę biblijną perykopę, którą dzisiaj do rozważenia podaje nam Kościół – dwie siostry: Maria i Marta, przyjmujące w swoim domu przyjaciela – Jezusa i dwie, jakże różne postawy. Święty Benedykt z Nursji mawiał: ora et labora – „Módl się i pracuj” i słowa te oddają w pewien sposób sens dzisiejszej Ewangelii. Najpierw modlitwa, potem czyny, bo to właśnie z żywej relacji z Jezusem ma wypływać każde nasze działanie. Tego uczy nas Maria, która zasłuchana w słowa swojego Przyjaciela, siedząc u Jego stóp napełnia się Słowem, pozwala przeniknąć się Prawdzie. Marta w tym momencie jeszcze tego nie rozumie, ale przyjdzie czas, kiedy i ona uczyni wyznanie swojej wiary.
Kogo więcej jest we mnie, Marii czy Marty? Skąd czerpię siły do działania? Czy dostrzegam ważność relacji z Bogiem? Czy ją pielęgnuję?