Komentarze do czytań - 24 lipca 2019

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: s. Faustyna Aleksandrowicz CSFN

Pierwsze czytanie: Wj 16, 1-5.9-15

Wędrówka Izraelitów przez pustynię jest symbolicznym obrazem naszego życia na ziemi. W dzisiejszym fragmencie z Księgi Wyjścia widzimy początkowy etap pielgrzymowania do Ziemi Obiecanej. Doświadczenie pustyni, chociaż jest ściśle związane z obecnością Boga, nie jest dla człowieka czymś prostym. Zraniona przez grzech natura zaczyna się buntować, a jeśli zaznała już smaku grzechu, potrafi za nim tęsknić. W Egipcie Izrael zasiadał przed pełnymi garnkami mięsa i miał chleb do sytości. Pragnienie i pożądliwość zaślepiają pamięć duszy, która zapomina, jaką gorycz i uciemiężenie przeżywała, gdy ten, który trzymał ją w niewoli, znęcał się nad nią. Jakże często i my powracamy do tych samych upadków… Cierpliwy jest Pan i łaskawy, nieskory do gniewu. Pomimo szemrania narodu, zaspokaja jego potrzeby. Nie odrzuca, nie zabija, nie karze, lecz obdarowuje, aby dusze jeszcze bardziej Go poznały i pokochały. Tylko Stwórca zna swoje stworzenie i może zaspokoić jego najgłębsze potrzeby. Zapowiada obfity pokarm, a w perspektywie chrystologicznej - łaski za sprawą zbawczej Paschy Jezusa. Jahwe zapowiada chleb na pustyni, który dla nas stanie się Eucharystią. Bóg, niezwykle hojny w swoich darach, uczy również umiaru i wstrzemięźliwości. Przestrzega, aby zbierać mannę tylko w ilości potrzebnej do przeżycia kolejnego dnia. Bóg zna nasze potrzeby i zawsze da nam tyle pożywienia, byśmy mogli dojść do Kanaanu. Dlatego dał nam swego Syna, jako Chleb na drogę, byśmy nie tracili sił na pustyni życia.

Psalm responsoryjny: Ps 78, 18-19.23-34.25-26.27-28

Biblia jest krajobrazem historii wpisanych w historię zbawienia. Życie każdego człowieka jest w nią wpisane. Bóg, który jest w niej obecny, udziela nam lekcji na temat naszych dziejów, jak i dziejów narodu wybranego, które są doskonałą szkołą miłości i służby Jemu. Wspominając cuda, jakich Bóg dokonał, jesteśmy przepełnieni zaufaniem i pewnością, że nas także nimi obdarzy. Izrael nieustannie wspomina nadzwyczajność wyjścia z Egiptu, a jakiemu wydarzeniu my możemy we własnym życiu przypisać taki charakter? Psalmista wskazuje na usposobienie buntownicze, oporne i skłonne do narzekań, by uchronić przed pychą. Dlatego nasza świadomość chwiejnego usposobienia, naszych własnych słabości, jest potrzebna nie po to by się dręczyć, ale po to by trwać w postawie pokory, która nakłada na głowę koronę. „Gdy ich zabijał, szukali Go, nawracali się i znów szukali Boga”. To słowa mówiące o procesie naszego życia, o ciągłej metanoi. Jak dobrze, że Bóg się nie zniechęca i nie męczy przebaczeniem.

Ewangelia: Mt 13, 1-9

Jezus, Nowy Rabbi, posługuje się często używaną formą, stosowaną przez nauczycieli słowa. Bóg wchodzi w naszą codzienność, wcielając się nie tylko w ciało, ale także w nasz język, by przybliżyć Ojca. Stosuje obrazy z życia codziennego, aby ukazać, że prostota i ukrycie prowadzą do zjednoczenia z Bogiem. Wydaje się, że ziarna, które padają, są bezwolne, ale tylko te, które obumierają, mogą wydać obfity plon. Jak Jezus obumarł w męce i w grobie, wydając plon Odkupienia, tak i my, idąc za Jego wzorem, możemy poddać się dłoni Siewcy i zaufać Mu, pozwalając się rzucić na żyzną glebę. Plonem stokrotnym może być zbawienie i zmartwychwstanie ku życiu wiecznemu, bowiem nie ma niczego bardziej wyczekiwanego niż bycie w Nim i z Nim w wieczności.