Komentarze do czytań - 22 października

komentarze Bractwa Słowa Bożego, ks. Adam Dynak

Pierwsze czytanie: Rz 5, 12.15b.17-19.20b-21

Spotykamy się – być może – z najbardziej doniosłym fragmentem Listu do Rzymian. Św. Paweł dokonuje śmiałego porównania pomiędzy Adamem, pierwszym człowiekiem i Jezusem Chrystusem i tym, czego te dwie postacie dokonały w historii zbawienia. Adam przyniósł na świat powszechną degradację. Jego grzech zrodził ból, cierpienie, niesprawiedliwość, śmierć. Jednak największym tego skutkiem było zerwanie przyjaźni człowieka z Bogiem na długi czas. Jeden grzech, jedno nieposłuszeństwo i tyle straszliwych skutków. Jezus Chrystus przyniósł ludziom zbawienie, pojednał ich z Bogiem, naprawił to, co zepsuł grzech Adama. Doskonałe posłuszeństwo Ojcu zniweczyło nieposłuszeństwo Adama i jego przeklęte skutki. Dlatego św. Paweł nazywa Jezusa Drugim Adamem, Nowym Adamem, tym, od którego wywodzi się nowa ludzkość. Wszyscy, którzy pochodzą od Adama, przejęli od niego dziedzictwo grzechu. Ci, którzy należą do Chrystusa, czerpią życie z Jego zbawczego dzieła. Jezus odkupił wszystkich ludzi, wszystkich czasów i pragnie, aby wszyscy byli zbawieni. Ostateczna decyzja należy jednak do człowieka, do każdego z nas. Przez całe życie towarzyszy nam konieczność wyboru między starym i Nowym Adamem, pomiędzy życiem w grzechu i życiem w łasce, pomiędzy życiem z Jezusem i życiem przeciw Niemu.  

Psalm responsoryjny: Ps 40 (40), 7-8a.8b-10.17

W odpowiedzi na prezentację zasług Jezusa – Nowego Adama, razem z psalmistą rozważamy teologię ofiary życia Syna Bożego. Całe Jego życie zostało ofiarowane Bogu dla spełnienia Jego woli odnośnie do zbawienia świata. Kult ofiarniczy Starego Testamentu nie posiada żadnego znaczenia w porównaniu z ofiarą życia Jezusa Chrystusa. Ta ofiara, zanim dokonała się na krzyżu, już wcześniej wyraziła się w doskonałym posłuszeństwie Ojcu, w pełnieniu Jego woli zawsze i wszędzie. Psalmista raduje się, wielbi Pana, który jest wielki. O ileż bardziej człowiek Nowego Testamentu, człowiek odkupiony przez Chrystusa, może i powinien radować się owocami Jego paschalnego zwycięstwa.  

Ewangelia: Łk 12, 35-38

Jezus wzywa do czuwania. Jego słowa należy jednak rozumieć właściwie. W przeciwnym razie Ewangelia, zamiast Dobrą Nowiną, stanie się źródłem strachu dla wierzących, a to byłoby zupełnym jej zaprzeczeniem. Niestety, historia Kościoła wielokrotnie ujawnia patologiczne przeżywanie chrześcijaństwa: chorobliwe poczucie własnej grzeszności, obraz Jezusa przychodzącego na końcu świata, aby ze straszliwą zawziętością wrzucać do piekła, paniczny strach przed śmiercią i paruzją… Jezus tymczasem nie straszy, ale przypomina i ostrzega, wzywa, aby dobrze przeżyć życie na ziemi. Czuwać, to znaczy żyć rozsądnie i odpowiedzialnie, tak, aby tego życia nie zmarnować, aby nie doprowadzać do takich sytuacji, w których złych skutków postępowania nie można już odwrócić.