Komentarze do czytań - 21 sierpnia 2019

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: o. Grzegorz Mossakowski CP

Pierwsze czytanie: Sdz 9, 6-15

Bohater pierwszego czytania z Księgi Sędziów – Jotam, był najmłodszym synem Gedeona. Ocalał z masakry swego licznego rodzeństwa, zgotowanej przez ich brata – Abimeleka, który po śmierci Gedeona zapragnął sam panować jako król w Izraelu, który ponownie zaczął oddawać cześć pogańskim bożkom. Przemówienie Jotama wygłoszone z góry Garizim do Sychemitów, którzy obwołali Abimeleka królem, zawiera opowiadanie o drzewach, które także zapragnęły mieć władcę nad sobą. Opowiadanie to nie w pełni odnosi się do sytuacji mieszkańców Sychem, bowiem nie zależało im na tym, by panował nad nimi ktoś spośród nich, jak tego pragnęły drzewa z opowiadania. Chcieli mieć jedynie władcę, który dbałby o ich sprawy i bezpieczeństwo.

Morałem opowiadania o drzewach, przytoczonego przez Jotama, jest prawda, że prawdziwym królem Izraela jest Jahwe Pan. Obierając sobie króla, Izraelici dopuszczają się nieposłuszeństwa wobec swojego prawdziwego Władcy, który troszczy się o nich i czyni dla nich wielkie dzieła pomimo ich permanentnych niewierności.

Sytuacja spod góry Garizim i mowa Jotama powinny nas skłonić do refleksji, czy w naszym życiu, we wszystkich jego aspektach, królem jest Pan, czy może ktoś inny, bądź coś innego. Czy nasze życie rodzinne, nasze relacje przyjacielskie, nasze światopoglądy zawsze dostosowujemy do słów Pana? Czy nie chcemy czasami sami decydować, co w tych obszarach naszego życia jest lepsze? Czy nie porzucamy kierowania się w nich Słowem Boga i czy nie dajemy posłuchu innym autorytetom i doktrynom jak mieszkańcy Sychem?    

    
Psalm responsoryjny: Ps 21, 2-3. 4-5. 6-7

Każdy z nas został obdarzony pewnymi umiejętnościami i talentami, by posługiwać się nimi dla dobra innych. Dzięki nim możemy odnosić sukcesy. Musimy jednak pamiętać, że nasze mocne strony i umiejętności jak również dokonania dzięki nim osiągnięte, są darem Boga. Cieszymy się, gdy coś nam się powiedzie, lecz czy zawsze pamiętamy o tym, by podziękować za to Panu? Czy prosimy Go o pomoc w naszych przedsięwzięciach? Czy może, w naszym mniemaniu, wszystko co osiągnęliśmy, zawdzięczamy jedynie sobie? Radując się z naszych sukcesów, pamiętajmy, by cieszyć się z Bożej pomocy, bez której sami niewiele byśmy osiągnęli.

Ewangelia: Mt 20, 1-16

Poprzez przypowieść o najęciu przez gospodarza winnicy robotników do pracy Pan Jezus chce nam uzmysłowić, że dla nikogo i nigdy nie jest za późno, by wejść na drogę życia według Jego nauki. Dla każdego droga Ewangelii jest otwarta i dla każdego, kto w nią wyruszy, przeznaczony jest wieniec chwały u jej kresu. Człowiek w wyniku słabości lub z własnej woli, świadomie wikła się w grzech. Niekiedy przez długie lata żyje bez Boga. Czuje się tak bardzo przytłoczony wyrządzonym sobie i innym złem, że nie jest w stanie wejść na wspomnianą drogę do Pana. Jak widzimy w dzisiejszej Ewangelii – On ciągle po nas wychodzi, na  „place“ naszego życia, ciągle zaprasza do bliskości z sobą. Zaprasza przez swoje Słowo, przez obecność w sakramentach, przez wydarzenia naszego życia. Dajmy mu się pociągnąć, zaprosić do życia w łączności z Nim, zrzucając z siebie brzemię grzechów w sakramencie pokuty.