Komentarze do czytań - 13 czerwca

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: ks. Błażej Węgrzyn

Pierwsze czytanie: Hbr 2, 10-18

„Każdy wie, że pierwszym skutkiem miłości jest naśladowanie” (bł. Karol de Foucauld). Kochający upodabnia się do ukochanego. Zazwyczaj odnosimy tę zależność do nas: naśladuj Chrystusa! To prawda. Ale siłę do naśladowania Zbawiciela mamy czerpać z Jego upodobnienia się do nas, o czym traktuje dzisiejsze czytanie: Jezus przygarnia ludzi, potomstwo Abrahama, dlatego musiał upodobnić się pod każdym względem do braci. On pierwszy cię naśladuje: gdy cierpisz, On cierpi; gdy ponosisz skutki grzechu, On dźwiga je razem z tobą; gdy otuli cię śmierć, On także będzie z tobą w tym osamotnieniu. Bo cię ukochał! I przez to, co sam wycierpiał, poddany próbie, może przyjść z pomocą tym, którzy jej podlegają. Kluczowe są tu słowa „przychodzić z pomocą”: może się zdarzyć, że, owszem, przyjmujesz Jezusa w swoim bajorku, pozwalasz Mu zstąpić w nie – ale zarazem nie pozwalasz sobie odbić się od niego i z Jezusem wstąpić do Ojca w niebie. A takie jest przesłanie dzisiejszego święta – czcimy najwyższe i wieczne kapłaństwo Jezusa, które zakłada wzajemność: Jezus towarzyszy ci solidarnie w tym, co ludzkie, byś ty zasmakował w tym, co boskie: szczęściu, sensie, czystości… Twoje życie ma być nieustanną paschą: naśladowaniem życia Tego, który upodobnił się do ciebie w twojej śmierci.

Psalm responsoryjny: Ps 23, 2-3.5.6

Odłóżmy na bok dziecinne skojarzenia tego Psalmu z poczciwym pastuszkiem-lekkoduchem, który w słomianym kapeluszu na głowie i ze źdźbłem trawy w ustach głaszcze owieczki na łące. Odkryjmy jego prawdziwą głębię: to utwór o życiu i śmierci (ciemna dolina z niecytowanego dziś wersetu 4. oznacza właściwie otchłań, niebyt); to zapowiedź Eucharystii, którą celebruje Kościół walczący (stół zastawiony na oczach wrogów); to proroctwo mesjańskie (namaszczenie głowy) i zarazem pasyjne (pełen kielich, czyli symbol gniewu Bożego); wreszcie, to przebłysk nieba (zamieszkiwanie w domu Pana). Wszystkie te wymiary dotyczą nas w Jezusie-Kapłanie.

Ewangelia: J 17, 1-2.9.14-26
W teologii świętego Jana Ewangelisty „otoczyć chwałą”, „wywyższyć” i „uwielbić” oznacza konsekwentnie „ukrzyżować”, „złożyć ofiarę z siebie”. To nie patologiczny masochizm albo pseudoreligijne zadośćuczynienie (wyrównanie rachunku za grzechy), lecz tajemnicze usprawiedliwienie – przyznanie się Stwórcy do stworzenia, aż do dzielenia jego losu i rozbrojenia zła od wewnątrz. Jezus cały czas wie, że uczestniczy w takim właśnie misterium, dlatego o co prosi dla siebie, o to samo prosi także dla swoich uczniów: Ojcze… Otocz swego Syna chwałą. Ojcze… Nie zabieraj ich ze świata, ale ustrzeż od złego. Ojcze sprawiedliwy!