Komentarze do czytań - 11 stycznia 2020

  Komentarze Bractwa Słowa Bożego, Konrad Sadkowski

Pierwsze czytanie: 1 J 5, 5-13

Pierwsze słowa fragmentu Listu Świętego Jana mogą stanowić życiowe motto każdego chrześcijanina. Dzięki naszej wierze w Jezusa Chrystusa możemy czuć się prawdziwymi zwycięzcami i szczęśliwcami. Dostępujemy, bowiem zbawienia dzięki Niemu. Wierzymy, że On jest Synem Bożym. W dniu jutrzejszym będziemy obchodzić liturgiczne wspomnienie Chrztu Pańskiego. Publiczna działalność Jezusa Chrystusa jest zapoczątkowana wodą chrzcielną, a zakończona przez Krew na krzyżu. Tym samym woda i krew są wyznacznikami działania. Woda i krew są tutaj jednocześnie personifikacją dwóch świadków. W starożytnym Izraelu na świadectwie trzech świadków opierało się stwierdzenie prawdy. Personifikacją trzeciego świadka jest Duch Święty. O obecności Ducha Świętego nad Jezusem zaświadczył sam Jan Chrzciciel.

Nasza wiara winna opierać się na trzech filarach. Pierwszym jest chrzest, który gładzi grzech pierworodny. Chrzest Janowy był formą pokuty. Możemy tym samym uznać sakrament pokuty jako stałe odnawianie naszego własnego chrztu. Drugim filarem naszej wiary jest Krew. Możemy to odnieść do sakramentu Komunii świętej. Wspominamy tym samym Śmierć i Zmartwychwstanie Chrystusa. My sami winniśmy być poddani Duchowi Świętemu, być Jemu posłuszni i kierować się Jego wskazaniami.

Psalm responsoryjny: Ps 147B, 12-13.14-15.19-20

Psalmista wielbi Boga Stwórcę za Jego potęgę i miłość, którą obdarzył Izraela i wzywa do wspólnego oddawania Mu czci w dowód wdzięczności za okazywane dobro, za to szczególne wybranie i umiłowanie narodu izraelskiego.

Ewangelia: Mt 17, 10-13

Jak wielką determinacją i wiarą musiał odznaczać się bohater dzisiejszej Ewangelii, skoro odważył się pojawić w miejscu publicznym, do którego trędowaci mieli zakaz wstępu. Za ten wyczyn, bowiem mogła mu grozić śmierć przez ukamienowanie. Osoby dźwigające brzemię tej strasznej choroby były usuwane na margines życia społecznego, pozbawiane wszelkich praw. Mieszkały w odosobnieniu, z całkowitym zakazem zbliżania się do skupisk ludzkich. Trąd powszechnie uważany był za karę za grzechy, a dotknięci tą chorobą – za nieczystych. Jezus pochylił się nad nieszczęściem tego człowieka, ulitował się nad chorym wzywającym głośno Jego Imienia i uzdrowił go. Głęboka wiara człowieka trędowatego zwróciła na niego uwagę Zbawiciela i uratowała życie.

Wiara pokładana w Bogu jest podstawą uzdrowienia. Choroba ciała, bowiem często jest powiązana z chorobą duszy. Pamiętajmy zawsze, że mamy przy sobie najlepszego Przyjaciela, który leczy ciało i duszę. Wołajmy do Niego tak głośno jak bohater dzisiejszej Ewangelii i pamiętajmy, by równie gorąco dziękować Mu za dar życia i zdrowia.