Prymas zachęcał, by nasza ofiara była rzeczywistym wyrzeczeniem, a nie jak w anegdocie o chłopie zapisującym się do partii. „A krowę partii byście oddali?” – pytają go. „A oddałbym.” „A konia?” „Konia też.” „A kozę?” „Kozy nie.” „Dlaczego?” „Bo mam.” Idąc do klasztoru, należy zrezygnować z tego, co się ma najcenniejszego.
Miała Siostra kiedyś kryzys powołania?
W młodości czytywałam książki o kryzysach wiary i odejściach z Kościoła. Zakon jawił mi się jako coś bardzo poważnego. Ale św. Franciszek pokazał mi, że jeśli jest się przy Bogu, to życie dla Boga ma sens i daje radość. Doszło poczucie wyróżnienia: Jezus chciał mnie tylko dla siebie. Początkowo życie zakonne jawi się człowiekowi idealnie: piękny habit, rozmodlenie i same życzliwe osoby naokoło. Kiedy dopada proza życia, ta bańka pryska – ale wtedy powołanie staje się dojrzalsze, zahartowane. Życie płynie na ziemi, ale jego istota jest wyżej.
Istotą każdego powołania są słowa: „Zostaw dotychczasowe życie i pójdź za Mną”. Bóg chce ludziom dawać łaski i spośród nich wybiera na ziemi takich, którzy Mu w tym „rozdawnictwie” pomogą. Osoby wyświęcone odchodzące od Kościoła twierdzą, że się pomyliły – choć w seminarium czy zakonie miały kilka lat na rozeznanie. Ja myślę, że wstępując tam, widziały tylko zewnętrzną warstwę powołania, a zabrakło tej wewnętrznej. Z łaską wiary da się przejść każdą trudność i zobaczyć w tym plan Boży. Bez łaski człowiek się miota.
Mamy w zakonie siostry, których taty nie przyjęto do zakonu ze względu na słabe zdrowie. Ojciec Maksymilian Kolbe – późniejszy święty – powiedział mu: „Ożeń się, a twoje dzieci zrealizują powołanie do życia zakonnego”. I tak się stało. We wszystkim jest plan Boży.
Matka św. Maksymiliana wszystkich trzech synów wyszykowała na zakonników, po czym sama próbowała wstąpić do zakonu i to samo zasugerowała mężowi. Przyznam, że trudno mi ją zrozumieć.
O. Maksymilian i jego młodszy brat, o. Alfons, pozostali wierni raz obranej drodze. Pierwszy z braci całe życie miotał się między powołaniem do życia zakonnego i małżeńskiego. Mąż też nie odnalazł się w klasztorze. Wybór powołania musi być wewnętrzną decyzją człowieka.
Czy można w życiu nie mieć powołania?
Powołania się nie ma, ale powołanym się jest – w takim sformułowaniu akcent pada na Tego, który powołuje. Powołany jest każdy, ale głosowi tego powołania czasem trudno się przebić przez duchową ospałość, lęk przed trudnościami. To kwestia gotowości do wyrzeczeń i poświęcenia innym.
Czy mamy dziś kryzys powołań?
Mamy kryzys wiary. Powołań nie zmogła komuna – opresyjny system w zderzeniu z przekorną naturą Polaków wręcz „wygenerowały” wielu duchownych. W czasach wolności z pokolenia na pokolenie słabnie wiara: jeśli dziecko nie widzi jej u rodziców – skąd ma czerpać wzorzec poświęcania się wartościom głębszym niż pieniądz?
Kryzysowi wiary towarzyszy właśnie kryzys wartości: coraz bardziej hołdujemy tym najprzyjemniejszym, niewymagającym poświęceń. Rodzice, którzy od dzieci nie wymagają, nie tylko że nie wychowają ich do powołania, ale uczynią z nich życiowych inwalidów, a na starość zostaną bez opieki i zainteresowań dorosłych już, egoistycznych dzieci.
Trzecim zagrożeniem jest lęk przed zobowiązaniami – widoczny zarówno w kwestii powołań do życia konsekrowanego, jak i małżeńskiego. Ludziom coraz trudniej dawać się w ofierze, a do niej sprowadza się każde powołanie. Otwierajmy się więc na powołania, byśmy ich nie przegapili, a zaczyna się to od otwartości na drugiego człowieka.
Kardynał Wyszyński powiedział do sióstr juniorystek marca 1981 r.: „Pan spojrzał z miłością… Bo jeżeli Chrystus »spojrzy« i zrani serce, to takiej rany nie da się zaleczyć inaczej, jak tylko przez miłość. On rozpala w nas ogień, a gdy ten ogień zapłonie, nie da się już go ugasić”.
Chrystus „spojrzał” na mnie i jestem… Szczęśliwa i pełna wdzięczności za dar powołania.
Co? Gdzie? Kiedy?
