Łokieć mojego pierworodnego spoczywał na stole, broda na dłoni, a wzrok zdawał się wybiegać daleko poza ścianę, na którą był skierowany. Wreszcie z siedmioletniej piersi się wyrwało: – Ale ten czas szybko ucieka, co mama?!
Czy brzmiała w tym westchnieniu tęsknota za świętami, które dopiero co nadchodziły, a już na następne trzeba czekać niewyobrażalny wprost szmat czasu? Czy stwierdzenie faktu, że niepostrzeżenie nastała ostatnia w starym roku niedziela? Żal, że zamorzony na śmierć kalendarz pójdzie lada moment na makulaturę? A może jeszcze coś zgoła innego? Tak czy owak, zdanie to świadczyło niezbicie, że oto człowiek opuścił bezpowrotnie właściwe wczesnemu dzieciństwu beztroskie bycie poza czasem i po raz pierwszy w życiu poczuł na swych plecach lodowate tchnienie przemijania.
Tego samego dnia udział we Mszy Świętej dostarczył naszemu synowi rzadkich emocji. Wyglądał jak odkrywca, któremu nagle luźne elementy łamigłówki ułożyły się w spójną całość i wszystko zaczęło się zgadzać. – Tę dzisiejszą Ewangelię to już dobrze znam! – trzepał z błyszczącymi oczami po powrocie do domu. – No, że Jezus uciekał z Maryją i Józefem do Egiptu przed Herodem – urwał, a po chwili milczenia powiedział znacznie wolniej i jakby ze zdziwieniem: – Kiedyś wiedziałem o Nim tylko, że umarł, zmartwychwstał i wstąpił do nieba, a teraz znam Go już dużo lepiej...
Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. I sobie, i każdemu życzyłabym, aby przytrafiało się nam coś takiego, jak mojemu wciąż jeszcze małemu chłopcu. Żebyśmy równocześnie z doświadczeniem przemijającego czasu odkrywali, że dzięki jego biegowi mamy kiedy poznać Jezusa. Żebyśmy wraz z upływem lat mogli z radością mówić: znów lepiej znam Dobrą Nowinę. W końcu, jeśli o to chodzi, wciąż jeszcze wszystko przed nami.
***
Felietony publikowane w cyklu "Obrazki na Boże Narodzenie" znajdziesz pod hashtagiem "Obrazki na Boże Narodzenie" i na stronie głównej w sekcji "Rodzina i życie".
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
