Cisza Wielkiego Tygodnia

Z ks. prof. Janem Sochoniem rozmawia Sylwia Uryga

„Wielki Post się kończy i zamyka w sobie, a ja nie doznałem jego srogiej twarzy” – pisze ksiądz profesor w jednym ze swoich wierszy. Jak jest w tym roku?

Wejście w ten duchowy rytm zawsze u mnie długo trwa i wymaga pewnych zewnętrznych znaków wspomagających, np. drobnych postanowień. Pamiętam z dzieciństwa, że gdy nadchodził Wielki Post, to moja mama zasłaniała telewizor białą szmatką. Tata bardzo się niepokoił i mówił, że on inaczej post przeżywa i może oglądać telewizję. Ale mama twierdziła, że trzeba te zewnętrze znaki normalnego rytmu życia oddalić. Dzisiaj to prawie nie do wyobrażenia, żeby zupełnie zrezygnować z telewizji albo porzucić komputer, co czasem rzeczywiście jest niemożliwe ze względów zawodowych. Ale tu chodzi o coś innego. O to, że świadomie łamię swoje przyzwyczajenie i wchodzę w milczenie natury religijnej, które łączy mnie z Bogiem. Chodzi o skierowanie swojego życia na trochę inne wymiary.

Bardzo często to się jednak nie udaje. Co nam przeszkadza?

Najpierw to, że jesteśmy ludźmi. To znaczy, że wszystko, co czynimy, jest ograniczone. Trudno nam iść drogą Ewangelii i przeżywać przygotowanie do Tajemnic Paschalnych także dlatego, że w naszym doświadczeniu pozostaje napięcie związane z grzechem pierworodnym. Chodzi o postawę duchowo-moralną, w której stawiam siebie na pierwszym miejscu, kosztem innych osób. Do owej skłonności musimy dodać jeszcze nasze osobiste słabości i napór cywilizacji, która chce istnieć bez Boga.

Sporo jest tych przeszkód, ale to dobrze, ponieważ one nas hartują. Mówią, żebyśmy się przed Bogiem i ludźmi nie mądrzyli. Że Wielki Post trzeba traktować jako Boży dar, pomoc w uświadomieniu sobie, kim naprawdę jesteśmy i postawieniu siebie na właściwym miejscu.

Dobre przeżycie tego czasu rozpoczyna się od otwarcia serca na to, co niesie nasze życie oświecone Bożą łaską. Samą ascezą niczego nie dokonamy, bo będzie ona ograniczona tylko do naszej siły. A jaka jest nasza wola, dobrze wiemy.

Żeby Wielki Post przeżyć autentycznie, trzeba mieć też przekonanie, że muszę do Boga wrócić. W związku z tym pierwszym zadaniem jest wejście w porządek przebaczenia, jaki niesie Chrystus w sakramencie pokuty. Jeżeli tego nie zrobimy, to Wielki Post nam się nie uda.

Jak dobrze wejść Wielki Tydzień, zwłaszcza, gdy jesteśmy rozczarowani dniami postu, które minęły?

Trzeba stać się człowiekiem liturgicznym. Wejść w liturgię Wielkiego Tygodnia, począwszy od Niedzieli Palmowej. Choć to bardzo dziwne wejście. Niedziela Palmowa jakby za wcześnie nas umacnia. Mówi nam o Jezusie, który jest pełen chwały, uwielbiony. Ale przecież On na tym osiołku jedzie na śmierć. Wychwalamy Chrystusa, mając świadomość, że następnego dnia go opuścimy.

Wielki Tydzień to serce Wielkiego Postu i serce chrześcijaństwa w ogóle. Szczególne dni, kiedy spełnia się misja Jezusowa. Zwłaszcza Triduum Paschalne – Wielki Czwartek, Piątek i Sobota – to jest jeden czas, prowadzący ku tajemnicy zmartwychwstania, w którym człowiek sobie uświadamia i duchowo doświadcza, że oto dzięki Jezusowi ma szansę być szczęśliwym. I to na zawsze.