Jeden z najwybitniejszych teologów średniowiecza urodził się w Bagnoregio k. Viterbo w rodzinie lekarskiej.
Ciężko chory w dzieciństwie, został przez matkę ofiarowany św. Franciszkowi i za jego wstawiennictwem odzyskał zdrowie. Jako młodzieniec wstąpił do Braci Mniejszych. Pierwsze nauki pobierał w ich klasztorze, dalsze studia odbył w Paryżu. Z głęboką i rozległą wiedzą łączył pokorę, wzgardę dla dóbr doczesnych i miłość do Jezusa Ukrzyżowanego oraz do Matki Najświętszej. W latach 1257-1274 był generałem zakonu. Urząd ten pełnił z niezwykłą mądrością i roztropnością. Udało mu się godzić zwolenników zachowania pierwotnej reguły franciszkańskiej i tych, którzy opowiadali się za jej złagodzeniem. Bronił zakonów żebraczych przed atakami przeciwników. W 1273 r. papież Grzegorz X mianował go biskupem Albano i kardynałem (wcześniej odmówił przyjęcia biskupstwa Yorku). Odegrał ważną rolę na Soborze w Lyonie (1274), otwierając całe zgromadzenie. Pozostawił wiele dzieł filozoficznych i teologicznych, zwłaszcza o Trójcy Świętej, a także biografię św. Franciszka z Asyżu. Łączył umiejętnie życie publiczne z bogatym życiem wewnętrznym.
Papież Sykstus IV zaliczył go w 1482 r. w poczet świętych, a 6 lat później Sykstus V ogłosił doktorem Kościoła.
 |
Wojciech Świątkiewicz |
Co? Gdzie? Kiedy?
