Bezpieczni u Matki

Jak sanktuarium radzi sobie z obsługą i utrzymaniem obiektów dla tysięcy przybywających pielgrzymów?

Zatrudniamy około 300 osób personelu. Utrzymujemy się z ofiar pielgrzymów przybywających na Jasną Górę. Wierni korzystający z transmisji za pośrednictwem mediów przesyłają ofiary po 5-10 zł. Stworzyliśmy płatności internetowe TPay lub PayPal. Opatrzność czuwa nad nami, byśmy mieli wszystko, co niezbędne do posługi.

Na przestrzeni wieków Jasna Góra dbała o zachowanie tożsamości narodowej, strzegła i wiary. A co na dzisiaj?

Jasna Góra jest nie tylko duchowym, ale i narodowym sanktuarium Polski. Od początku istnienia miała duże znaczenie społeczne. Tutaj wielokrotnie zawierzano Maryi naród Polski, z wielką nowenną Prymasa Stefana Wyszyńskiego, tu powtarzane były akty ślubowania z oddaniem Polski Matce Bożej. W obliczu nawały bolszewickiej sto lat temu akt oddania złożyli biskupi polscy. W stulecie bitwy warszawskiej, 16 sierpnia tego roku, akt zawierzenia biskupów umieszczony zostanie przed wejściem do kaplicy Matki Bożej. Od początku istnienia Jasna Góra była też centrum modlitwy za ojczyznę i za rządzących. Królowie, władcy, prezydenci Polski przez wieki tutaj pielgrzymowali. Prezydent Andrzej Duda w okresie pandemii przybywał trzykrotnie; jego poprzednik Bronisław Komorowski także tu pielgrzymował.

Pielgrzymki Polaków, ale też intencje modlitewne, homilie czy rozważania apelowe nawiązują do sytuacji społecznej kraju. Kiedy zbliżają się wybory, modlimy się o dobrego prezydenta albo dobrych parlamentarzystów – św. Paweł zachęca do modlitwy za rządzących. Modlimy się za wszystkich sprawujących władzę, niezależnie od opcji politycznej, by rządzili nami mądrze, by poznawali wolę Bożą, która ma się wypełniać przez ich służbę narodowi. Staramy się odpowiadać na potrzeby czasu.

Modlitwa z Jasnej Góry transmitowana jest za pośrednictwem mediów, przez stacje telewizyjne, radiowe, internet. Każdego z 27/28 dnia miesiąca odbywa się nocne czuwanie w intencji beatyfikacji Prymasa Wyszyńskiego. W suplikacjach modlimy się o ustanie pandemii, pamiętamy nie tylko o chorych, ale także o służbach medycznych, sanitarnych, mundurowych. Mieliśmy kontakt z ludźmi objętymi kwarantanną, zakażonymi, przeżywającymi ból, cierpienie, rozgoryczenie. Wspieramy ich. Nie wiemy, kim są osoby, które uczestniczą w nabożeństwach w jasnogórskim sanktuarium za pośrednictwem mediów, ale potem zdarza się, że mamy telefony: „Proszę ojca, ojciec mówił do mnie”. Ludzie otrzymują pokrzepienie, zapewnienie o modlitwie.

Jan Paweł II mówił: „Tu zawsze czuliśmy się wolni”. Jak to dzisiaj rozumieć?

To wezwanie odnosiło się do czasu, kiedy różne systemy walczyły z polskością i z religijnością. Jasna Góra była takim miejscem, gdzie pielgrzymi mogli odetchnąć wolnością w relacji z Bogiem i Maryją. Ale człowiek ciągle walczy o bycie wolnym, bo stale narażony jest na pokusy i różnego rodzaju zniewolenia. Zniewolenie następuje w dwóch wymiarach: duchowym i cielesnym. Dzisiaj żyjemy w wolnej ojczyźnie, ale zmagamy się z pokusami ograniczania naszej wolności. Z kolei wolność ducha oznacza zmaganie ze zniewalającym nas grzechem. Jan Paweł II mówił o posłudze Jasnej Góry w wymiarze ołtarza i konfesjonału. Spowiedź poprzez zerwanie z grzechem i nałogami daje możliwość przywrócenia wolności dziecięctwa Bożego. W konfesjonałach na Jasnej Górze mają miejsce spowiedzi nieraz po wielu latach życia bez sakramentów.

Naród polski wielokrotnie zawierzany był na Jasnej Górze Matce Bożej. Co z tego wynika?

Program maryjny, jaki pozostawił kard. Wyszyński dla narodu, dla każdego z nas, rozpisany jest na poszczególne pokolenia. Nie będziemy jednak oceniani z jego realizacji jako naród. U kresu życia każdy z nas indywidualnie będzie musiał zdać sprawę, jak wpłynęło na jego życie to zawierzenia, czy był mu wierny. Dla osób deklarujących się jako niewierzące te akty nic nie znaczą. Tym bardziej jest to mobilizacja dla nas wierzących, byśmy dawali świadectwo swoją postawą, zachowaniem.

Jan Paweł II, pytany, jak we współczesnym świecie głosić Chrystusa, powiedział: „Starać się żyć tak, by inni, patrząc na nas, sami zaczęli pytać o Chrystusa”. To jest wyzwanie dla nas – byśmy w naszym narodzie mobilizowali do zmiany tych, którzy się zagubili, zeszli na złą drogę. Abyśmy pokazali, jak żyjemy zawierzeniem Maryi, wiernością Kościołowi, Bogu, jak korzystamy z sakramentów. Oby inni, widząc nas i nasze rodziny, zatęsknili za takim stylem i chcieli żyć podobnie.