Abp Pizzaballa: Chrzest Pański wyrazem miłości Boga do człowieka

Ewangelia św. Łukasza nie kładzie dużego nacisku na chrzest Jezusa (czyni to tylko na marginesie). Podkreśla natomiast inaugurację misji Jezusa wraz ze zstąpieniem Ducha Świętego i ogłoszeniem Go Synem Bożym, co zostanie potwierdzone w następnym fragmencie, w genealogii, która przedstawia Go jako syna Dawida i Abrahama, ale która sięga aż do Adama, a następnie Boga Stwórcy. Jezus, w Ewangelii św. Łukasza, jest od samego początku solidarny z całą ludzkością.

Pierwsza część dzisiejszej Ewangelii (Łk 3, 15-16, 21-22) przedstawia nam jeszcze raz Jana Chrzciciela. To on przygotowuje lud na przyjście Mesjasza, będącego kimś innym od niego, a nie nim samym, jak wówczas sądził lud (15).

Ale sam Jezus musi przygotować się do misji powierzonej Mu przez Ojca. Zatem w naszym fragmencie Łukasz przedstawia boskie powołanie Jezusa, Jego inwestyturę przez Ducha Świętego, Jego status Syna Bożego, solidarność z planem Bożym. Pomimo tej uroczystej inwestytury samego Boga, Syn Boży musi jednak rozeznawać wolę Ojca i podporządkować się jej, aby trwać z Nim we właściwej relacji.

Już w Starym Testamencie mamy przykład, jak stawać przed Bogiem. W Księdze Rodzaju, którą Paweł podejmie w Liście do Rzymian (Rz 4, 3), mowa o tym, że kiedy Bóg obiecał Abrahamowi nowe potomstwo, on „uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę” (Rdz 15, 6). Znaczy to, że Bóg uznał wiarę Abrahama za właściwy sposób stawania wobec Niego. Bóg oświadcza, że ten sposób stawania przed Nim jest dobry, jest drogą wiary tych, którzy ufają Mu, znając ograniczoność swych sił.

Abraham nie ufa sobie samemu. Nie polega na swoich zdolnościach, na swoim przestrzeganiu woli Bożej, na swojej wierności. Pokłada ufność w Bogu, i to podoba się Panu, i wejdzie on właśnie w głębię tej postawy Abrahama. Z tego powodu Abraham staje się więc wzorem człowieka wierzącego dla wszystkich pokoleń. Staje się ojcem wiary, dlatego, że potrafił w ten sposób być przed Bogiem. A to podoba się Bogu.