Zdumienie

„Wskutek tylu informacji o COVID-19 jestem w szoku i nic nie rozumiem. Wirus taki jak w grypie, ale gorszy; większość przechodzi bez objawów, ale jest to śmiertelne zagrożenie; nie trzeba się bać, chociaż są tysiące zmarłych. Panujemy nad sytuacją, ale nie możesz wychodzić z domu; jednak pracownicy mogą wychodzić, ty też możesz wychodzić na zakupy, ale musisz trzymać dystans. Nie możesz samemu wychodzić do lasu, choć psa na spacer można wyprowadzić, ale dziecka – już nie. Maseczki nic nie dają, ale chronią, jeżeli jesteś zarażony, a ponieważ nie wiesz, czy jesteś, maseczka cie obowiązuje. Wirus jest bardzo groźny, bo mutuje, ale nie ma pewności, czy zmutuje; jeśli jednak zmutuje, może stać się groźniejszy, bo wtedy nie będzie szczepionki. Ale spokojnie, bo szczepionka już jest na etapie ostatnich badań, tylko nie ma pewności, czy będzie do czegoś służyć, bo wirus zmutuje.”

Internet zaroił się takim bełkotem naukowości pomieszanej z poprawnością polityczną. Unaocznia opłakane skutki pomieszania scjentyzmu z pragmatyczną polityką, sensacyjnym dziennikarstwem, tanią socjologią, popularną psychologią. Skoro każda opinia jest warta tyle samo, każdy sobie opiniuje według własnych potrzeb. Rezultatem tego miksu jest pogubienie i realne cierpienie wielu, którzy nie wiedzą już, komu zaufać i w co wierzyć. „Kiedy ludzie przestają wierzyć w Boga, to nie jest tak, że w nic nie wierzą, ale że wierzą w cokolwiek” (G.K. Chesterton).

Postęp techniczny dał nam przekonanie, że cały świat da wytłumaczyć i, co ważniejsze, można nad nim zapanować. Pandemia pokazała, jak wiele jest niewiadomych u samych podstaw: czy konkretny naukowiec poznaje rzeczywistość, czy jest na usługach koncernu farmaceutycznego? Czy polityk chce dobra społeczeństwa, czy tylko rozprawić się z konkurencją? Można zadawać wiele pytań, które pokazują, że nie da się zbudować społeczeństwa bez fundamentów etycznych.

Wiara harmonizuje z rozumem. Przypomina nam o tym, że Bóg jest dawcą życia. Życie, nad którym tylko częściowo panujemy, zawsze pozostaje tajemnicą. Tajemnicą ziarna, które obumierając, staje się źdźbłem, kłosem, mąką, chlebem – pokarmem utrzymującym przy życiu… Możemy opisać te procesy, zgłębić ich tajniki. Pozostanie jednak coś nie do ogarnięcia. Na wyższym jeszcze poziomie mamy życie nadprzyrodzone: Chleb Eucharystyczny dający życie wieczne. W swojej ostatniej encyklice, niczym testament, św. Jan Paweł II napisał: „Pragnę to eucharystyczne »zdumienie« rozbudzić”.