I znowu następna powstańcza rocznica. To już 75 lat. Jak szybko pędzi czas, jak daleko sięgają wspomnienia tamtych dni, ale jak blisko są memu sercu.
Przede mną leży stara fotografia. Na niej młoda dziewczyna z gładko przyczesanymi włosami i torebką kopertówką pod pachą. Przelatują wspomnienia jak liście z drzew w listopadzie – i nie są zabawne ani sentymentalne.
A więc napiszę o Wandzie Mackiewicz z małej, zapadłej wioski Bobrowszczyzna, hen, na dalekiej północy naszych przedwojennych Kresów. Poznałyśmy się, gdy rodzice zabrali mnie tam na wakacje. Wspólne ogniska z pieczeniem kartofli, przedstawienie dla sąsiadów i rodzin, zwierzenia dwóch dziewczynek. Z tego wyrosła przyjaźń mocna i trwała na całe życie. Tak myślały Hala i Wanda, której jakżesz polskie imię zostało zamienione na Wandela – jak nazywali ją później siostrzeńcy, dzieci starszej siostry Haliny, która przeniosła się do Warszawy i na Starówce prowadziła mały sklepik spożywczy. Wanda, chcąc pomóc siostrze, zaczęła życie w mieście.
Gdy wybuchło powstanie, nie potrafiła siedzieć bezczynnie. Chciała być użyteczna. O jej działalności nie znajdziecie wzmianki w żadnych dokumentach, w żadnej książce historycznej, w żadnym wykazie. Nie była bowiem ani harcerką, ani nie należała do żadnej organizacji wojskowej. Przyjechała do Warszawy w 1939 r., tuż po rozpoczęciu wojny. Wychowanej na wsi trudno było przystosować się do życia w murach miasta. Było jej wciąż ciasno i duszno. Tęskniła do rodzinnych stron, do zielonych przestrzeni i czystego powietrza, znanych jej gospodarskich czynności. Z czasem przyzwyczaiła się do miejskiego życia.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 30 (719), 28 lipca 2019 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 11 sierpnia 2019 r.
