Walka na śmierć i życie

Opublikowane pod koniec września przez hiszpańskie ministerstwo zdrowia statystyki jednoznacznie wskazują, że wraz z nastaniem COVID-19 mieszkanki tego kraju coraz rzadziej decydują się na aborcję. Resort, kierowany przez Carolinę Darias z Hiszpańskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej (PSOE), podał, że w 2020 r. w Hiszpanii przeprowadzono 88,3 tys. zabiegów przerwania ciąży, czyli najmniej od 2004 r. Z danych tych wynika, że chociaż od 2015 r. występował systematyczny wzrost liczby dokonywanych aborcji, to wraz z początkiem pandemii zaobserwowano zmianę tej tendencji. Kierowane przez socjalistów ministerstwo zdrowia w oficjalnym komunikacie nazwało sytuację „wyjątkowym zjawiskiem”, wskazując, że pomiędzy 2014 a 2019 r. notowano w Hiszpanii od 94,8 tys. do 99,1 tys. zabiegów przerywania ciąży. Tymczasem w pierwszym roku pandemii, 2020, nastąpił spadek liczby zabiegów aborcyjnych aż o 11 proc. w porównaniu z rokiem wcześniejszym.

Komentatorzy dziennika „La Razon” wskazują, że wprawdzie przepisy dopuszczające aborcję na życzenie, którą można przeprowadzić do czternastego tygodnia ciąży, obowiązują w Hiszpanii od 2010 r., ale już w 2006 r. liczba przeprowadzanych w kraju zabiegów aborcyjnych utrzymywała się na poziomie powyżej 100 tys. Pierwszy spadek poniżej tej wartości, jak podaje madrycka gazeta, zanotowano dopiero w 2014 r. Przypomniała, że rekordowy okazał się rok 2011, w którym w hiszpańskich placówkach służby zdrowia, głównie prywatnych, przeprowadzono w sumie ponad 118,3 tys. aborcji.

BITWA O KLAUZULĘ 

Walka o życie trwa. Opublikowanie statystyk dotyczących aborcji zbiegło się z zapowiedziami dotyczącymi nowelizacji prawa aborcyjnego przedstawionymi przez hiszpańską minister ds. równouprawnienia Irene Montero. Należąca do skrajnie lewicowej partii Podemos minister próbuje przeforsować liberalizację przepisów aborcyjnych, a zarazem ograniczenie klauzuli sumienia dla lekarzy odmawiających przeprowadzenia zabiegu usunięcia ciąży. Komentatorzy nie mają wątpliwości, że „pasja”, z jaką lewicowa polityk zabiega o wzrost liczby aborcji, to desperacka próba walki o odsuwający się od Podemos elektorat. W majowych wyborach ugrupowanie poniosło bowiem sromotną porażkę w regionie Madrytu, a jej lider Pablo Iglesias, mąż Irene Montero, wycofał się z polityki. Pozycja Montero w partii powoli słabnie.

W ocenie madryckich komentatorów „przyparta do muru” we własnej partii Irene Montero próbuje walczyć dziś o pozycję i elektorat, wysuwając coraz zuchwalsze propozycje. Jedną z nich jest zapowiedziane utworzenie spisu lekarzy zatrudnionych w placówkach publicznej służby zdrowia, którzy odmawiają przeprowadzania aborcji, powołując się na klauzulę sumienia. Rejestr tego typu miałby służyć zwiększeniu odsetka przeprowadzanych aborcji w placówkach publicznej służby zdrowia w Hiszpanii. Próba tworzenia nietypowej listy jest jednocześnie dowodem, że w kraju tysiące lekarzy odmawia udziału w zabiegach przerywania ciąży. Fenomen ten w rządzonej przez centrolewicę Hiszpanii potwierdza sama Irene Montero. W jednym ze swoich wpisów na Twitterze podała, że w całym 2020 r. w placówkach hiszpańskiej publicznej służby zdrowia odsetek przeprowadzanych aborcji stanowił zaledwie 15,49 proc. Pozostałe 84,41 aborcji wykonano poza hiszpańską publiczną służba zdrowia.

Zamiar utworzenia spisu lekarzy sprzeciwiających się wykonywaniu aborcji ogłoszony przez minister z Podemos krytykują m.in. komentatorzy dzienników „ABC” i „La Razon”, a także politycy centroprawicowej Partii Ludowej (PP) oraz konserwatywnej Vox. W ocenie Alfonso Serrano z kierownictwa madryckich struktur PP zmuszanie lekarza, który został nim w celu ratowania ludzkiego życia, do udziału w zabiegach przerywania ciąży nie tylko jest sprzeczne z kodeksem etyki lekarskiej, ale też uderza w wolność sumienia obywateli. Z kolei politycy prawicowej Vox zauważają, że systematyczne działania Podemos na rzecz obniżenia do szesnastego roku życia wieku matek decydujących się na usunięcie ciąży nie tylko pogłębiają kryzys hiszpańskiej demografii, ale też nie korespondują z obecnymi oczekiwaniami społeczeństwa.