W życiu potrzeba odwagi

– Staram się mówić bardzo powoli i wyraźnie – śmieje się Małgorzata z Włocławka z charakterystycznym dla siebie poczuciem humoru. Mimo bólu i codziennego trudu nigdy nie straciła odwagi i pogody ducha. Jest szczęśliwą mamą 8-letniej Justynki i żoną Darka. Od lat
maluje stopą, a co dla niej najważniejsze, jest promotorką cennego daru życia wśród dzieci i młodzieży.

BĘDZIE ROŚLINĄ

Mama z Małgosią pod sercem czuła się dobrze. Ciąża przebiegała bez komplikacji, jednak poród był trudny. – Mama kilka razy się dusiła, nie było lekarza, który natychmiast by pomógł. Zabrakło mi tlenu – opowiada Małgorzata Waszkiewicz. Dziewczynka przyszła
na świat w 1973 r. we Włocławku. Mimo tych kłopotów mama i córka zostały wypisane do domu w dobrym stanie. W pierwszych miesiącach dziecko dobrze się rozwijało. – Rodzice w ogóle nie podejrzewali, że jestem niepełnosprawna – twierdzi włocławianka. Jednak
z biegiem czasu córeczka nie potrafi ła opanować kolejnych umiejętności rozwojowych. Nie podnosiła główki, nie próbowała przewracać się na boki i siadać. Cały czas zachowywała się jak noworodek. – Wtedy zaczęły się konsultacje z lekarzami. Kiedy miałam około 2 lat,
jeszcze nie chodziłam. Trafi liśmy do Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie. Lekarze postawili straszną diagnozę – będę rośliną. Nie będę chodziła ani mówiła. Moja mama się załamała, bo każdy chce jak najlepiej dla swojego dziecka. W tamtych latach bardzo mało wiedziano o tej chorobie – opowiada Małgorzata Waszkiewicz. Jednak w wieku 4 lat dziewczynka zaczęła chodzić, a później mówić. – Dla moich rodziców było to niezwykłe przeżycie. Dziękuję Bogu, że mogę mówić. Nie tak dobrze, jak pełnosprawni ludzie, ale bez problemu komunikuję się z innymi.

Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu drukowanym
Idziemy nr 51/52 (791), 20-27 grudnia 2020 r.
całość artykułu zostanie opublikowana na stronie po 05 stycznia 2021