Trudny miesiąc

Zgoła nie wszyscy uważają, iż 1 sierpnia należy czcić bohaterów Warszawy, którzy w 1944 roku ruszyli do walki o swoje miasto. Walki trudnej i dla wielu – także dziś – beznadziejnej, więcej nawet – dla całkiem licznych komentatorów – walki niepotrzebnej czy wręcz szkodliwej. Lata ideologicznej wojny z pamięcią o 1 sierpnia wywarły wielki wpływ na negacjonistów, nawet jeśli się od tego wpływu odżegnują.

Ale w sierpniu takich dat jest więcej. Ten miesiąc w wyrazisty sposób pokazuje, jak bardzo jesteśmy podzieleni w kwestiach nie tylko narodowej pamięci, ale także narodowej tożsamości i wartości, dzięki którym jeszcze jesteśmy Polakami.

Już najbliższa data, 6 sierpnia, przypomina, że wyjście Pierwszej Kadrowej z krakowskich Oleandrów w 1914 roku nie dla wszystkich było i jest symbolem dzielności i wiary w odrodzenie Polski. W Kielcach przecież witał wtedy legionistów huk zatrzaskiwanych drzwi i okiennic. A nadchodzące święto Wniebowzięcia Matki Bożej, czyli Matki Bożej Zielnej, jak w Polsce mówiono przez lata? W 1920 roku właśnie wtedy, 15 sierpnia, doszło do ostatecznego rozstrzygnięcia losów wojny polsko-bolszewickiej w Bitwie Warszawskiej pod Ossowem, na przedpolach Kobyłki. Sam teatr działań wojennych obejmował znacznie szersze pole, front rozciągał się na długości setek kilometrów i dziś wiele miejscowości ma wojenne groby z tamtego okresu. Nie muszę raczej nikogo przekonywać, że zwłaszcza w pokoleniu kształconym w PRL wiedza o tej chwalebnej rocznicy i całej wojnie była znikoma. I dziś wcale nie wszyscy uważają, że 15 sierpnia mamy powód do świętowania.

Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 31 (669), 5 sierpnia 2018 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 15 sierpnia 2018 r.