Triumf, który ocalił Europę. "Wezyr miał nie zaznać spokoju, dopóki Bazyliki św. Piotra nie przerobi na stajnie sułtana"

Wiktoria wiedeńska nie przyniosła Polsce większych korzyści politycznych poza ostatecznym zażegnaniem niebezpieczeństwa tureckiego. Sam Sobieski nie dożył końca wojny z Turcją w 1699 r. Nie udało mu się zrealizować zakładanych celów, takich jak opanowanie Mołdawii, Wołoszczyzny, zdobycie wpływów na Węgrzech i tronu polskiego dla swojego syna królewicza Jakuba. Osłabienie Turcji wykorzystała Rosja, która po wstąpieniu do Ligi Świętej zapewniła sobie traktatem Grzymułtowskiego dominację na Ukrainie i drogę do opanowania wybrzeży Morza Czarnego. Dla Austrii zwycięstwo pod Wiedniem otwierało możliwość ekspansji na Bałkany.

Upojony wiktorią Sobieski jeszcze wieczorem 12 września zwiedził namiot wezyra. Następnego dnia przez kilka godzin gościł w Wiedniu. Wizyta była tak krótka, ponieważ król i jego otoczenie zauważyli, że wojska austriackie próbują powstrzymać entuzjazm mieszkańców miasta. 14 września Wiedeńczycy dali wyraz swojemu stosunkowi do cesarza. Jego wjazdowi do miasta towarzyszyły pozamykane okiennice i bramy kamienic. W kolejnych dniach stosunki z cesarzem zupełnie się popsuły. Znacznie entuzjastyczniej reagowali niemieccy dowódcy i europejska opinia publiczna, szczególnie we Włoszech. Odsiecz wiedeńska została upamiętniona w literaturze wszystkich ówczesnych krajów Europy. 

W Polsce Sobieski stał się największym bohaterem ostatniego stulecia istnienia państwa. U progu jego upadku jako drugi władca w polskiej historii został upamiętniony pomnikiem wzniesionym w warszawskich Łazienkach. Dwóchsetlecie bitwy uczczono 12 września 1883 r. wystawieniem w Wiedniu obrazu Jana Matejki „Jan Sobieski pod Wiedniem”. W grudniu 1883 r. krakowski malarz wraz z polską delegacją udał się do Rzymu, gdzie przekazał obraz papieżowi Leonowi XIII jako dar narodu polskiego. W 250. rocznicę batalii w Krakowie zorganizowano Święto Kawalerii Polskiej. Punktem kulminacyjnym była defilada dwunastu pułków kawalerii na krakowskich Błoniach. Oficerowie z marszałkiem Piłsudskim na czele oddali cześć przed sarkofagiem Jana III Sobieskiego w katedrze na Wawelu. 

Hołd Sobieskiemu składali nie tylko polscy dowódcy i mieszkańcy Wiednia. Jedną z najbardziej pochlebnych opinii wydał polskiemu królowi jeden z największych historyków i teoretyków wojskowości, gen. Carl von Clausewitz z niechętnych Polsce Prus: „Nie ma żadnej kariery dowódcy, która bardziej obfitowałaby w czyny błyskotliwej odwagi i podziwu godnej wytrwałości, niż Sobieskiego”.

Cytaty ze źródeł na podstawie monografii Leszka Podhorodeckiego „Wiedeń 1683” wydanej nakładem wydawnictwa Bellona.