Polska nie zapomniała

Prezydent Andrzej Duda w przeddzień Święta Wojska Polskiego, 14 sierpnia, awansował pośmiertnie na stopień generała broni Władysława Jędrzejewskiego, a na stopnie generałów brygady – Władysława Liniarskiego i Mariana Orlika. Komandor Stanisław Artur Mieszkowski został kontradmirałem.

Generał broni Władysław Jędrzejewski (1863-1940) pochodził z Nowin położonych na terenie powiatu lepelskiego (dzisiejsza Białoruś). Ukończył Warszawską Szkołę Junkrów Piechoty. Jako zawodowy oficer rosyjskiej piechoty brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. Pod koniec I wojny światowej został awansowany do stopnia generała majora. Kiedy w 1918 r. po latach zaborów odrodziło się Państwo Polskie, został przyjęty do Wojska Polskiego z potwierdzeniem posiadanego stopnia. W 1919 r. był komendantem obrony Lwowa. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. dowódca 1, a następnie 6, Armii, a od września 1921 r. dowódca Okręgu Korpusu we Lwowie. I choć w 1924 r. został przeniesiony w stan spoczynku, to, gdy wybuchła II wojna światowa, zgłosił się do służby. Zorganizował Straż Obywatelską we Lwowie. 4 października 1939 r. został aresztowany przez NKWD i rozstrzelany najprawdopodobniej w marcu 1940 r.

Generał brygady Władysław Liniarski ps. „Mścisław” (1897-1984) jedyny z awansowanych oficerów, który zmarł śmiercią naturalną, pochodził ze wsi Małachowice-Gustawów w powiecie włoszczowskim. Podczas I wojny światowej przerwał naukę w seminarium nauczycielskim i od 1917 r. działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. We wrześniu 1939 r. uczestniczył w walkach pod Bzurą. Ranny dostał się do niewoli, z której udało mu się uciec. Od 1940 r. działał na Białostocczyźnie jako komendant Okręgu Białostockiego ZWZ-AK. To on awansował rtm. Zygmunta Szendzielarza ps. „Łupaszka” do stopnia majora. Aresztowany pod koniec lipca 1945 r., został skazany przez sąd wojskowy na karę śmierci. Wyrok zamieniono na 10 lat więzienia. W śledztwie wymuszano na nim zeznania obciążające innych członków podziemia. Wyszedł w 1953 r. ciężko chory i przez wiele lat angażował się w działalność patriotyczną. Zmarł 11 kwietnia 1984 r. w Warszawie.

Generał brygady Marian Orlik (1916-1952) pochodził z Szamotuł. Po maturze ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty. Po jej ukończeniu służył w Wilnie i Krotoszynie. Walczył w kampanii wrześniowej, w której został ciężko ranny i dostał się do niemieckiej niewoli. W maju 1945 r. powrócił do wojska w randze porucznika. Ukończył kurs dla oficerów pułków. We wrześniu 1947 r. rozpoczął pracę w Sztabie Generalnym, ale szybko został przeniesiony do Łodzi. W 1952 r. oskarżono go o „spisek w wojsku” i po straszliwym śledztwie skazano na karę śmierci. Wyrok wykonano 3 grudnia 1952 r. Potajemnie pochowano go na „Łączce”, na warszawskich Powązkach. Podczas niedawnych poszukiwań jego szczątki udało się odnaleźć i zidentyfikować.

Kontradmirał Stanisław Mieszkowski (1903-1952) pochodził z Piotrkowa Trybunalskiego. Ochotnik wojny polsko-bolszewickiej, ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Warszawie, a także Oficerską Szkołę Marynarki Wojennej w Toruniu. W 1927 r. został porucznikiem w korpusie oficerów marynarki wojennej. Pływał na okrętach szkolnych. W 1930 r. ukończył Morską Szkołę Artylerii w Tulonie. Po powrocie do Polski został wykładowcą w szkole specjalistów morskich w Świeciu, a następnie pełnił funkcję zastępcy dowódcy okrętu na torpedowcach ORP. Awansowany na kapitana dowodził różnymi jednostkami bojowymi. Podczas kampanii wrześniowej dowodził kanonierką ORP „Generał Haller”, biorąc udział w obronie przeciwlotniczej portu w Gdyni. Był dowódcą odcinka przeciwdesantowego na Helu. Po kapitulacji Helu dostał się do niewoli niemieckiej. Po wojnie był kolejno kapitanem portu w Kołobrzegu, dowódcą Flotylli Trałowców, komendantem Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej, a od 15 listopada 1949 r. dowódcą Floty. Niecały rok później został aresztowany i poddany brutalnemu śledztwu. Za „spisek w wojsku” został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 16 grudnia 1952 r. w więzieniu mokotowskim. Jego doczesne szczątki odnaleziono niedawno na „Łączce”.

Z kolei minister Antoni Macierewicz awansował, także pośmiertnie, na stopień kapitana Alfonsa Olejnika „Babinicza” (1921-1947), a na stopień pułkownika Lucjana Antoniego Szymańskiego (1897-1945). Kpt Olejnik był żołnierzem AK i Narodowych Sił Zbrojnych, a od listopada 1945 r. działał w Konspiracyjnym Wojsku Polskim na terenie powiatu wieluńskiego. Stracony 18 stycznia 1947 r. w Łodzi.

Pułkownik Lucjan Szymański, uczestnik bitwy warszawskiej, od 1939 r. major w Związku Walki Zbrojnej, następnie w AK. 23 grudnia 1944 r. został aresztowany przez Józefa Światło. Stracony 5 marca 1945 r. w Warszawie.