Na 7 czerwca

Ciekawe, ilu z nas spotkałoby się w niedzielę, 7 czerwca na beatyfikacji kard. Stefana Wyszyńskiego, gdyby nie została z powodu pandemii odłożona na nieznany jeszcze termin? Ilu wzięłoby rozprowadzane w parafiach wejściówki na plac Piłsudskiego – Zwycięstwa Jana Pawła II, ilu siedziałoby w przyległym do placu Ogrodzie Saskim? A jaka część – spośród, oczywiście, tych, których naprawdę ta uroczystość obchodzi – wybrałaby opcję telewizyjną?

Ale nie ma co gdybać, bo życie i tak zawsze przynosi inne rozwiązania. Zanim jednak przejdę do sedna mojego felietonu na 7 czerwca – o tym, co proponuje Prymas Tysiąclecia na tę niedzielę – wytłumaczę się z małego wtrącenia w poprzednim akapicie. Napisałam: tych, których ta uroczystość naprawdę obchodzi – bo przecież nie wszystkich. Ale są i tacy, którzy przeciw niej – przełożonej czy nie – protestują językiem jakby żywcem wyjętym z „klasyków” minionej epoki, językiem pełnym pogardy, wrogości, kłamstwa, fanatyzmu i nietolerancji. Kiedy pokazano mi taki wpis na Facebooku, w pierwszej chwili sądziłam, że ktoś przepisał wypociny z pisma, którego przyzwoity człowiek nie brał do ręki (niestety, jeszcze istnieje), a potem dowiedziałam się, że autorem jest, a jakże, bardzo modny pisarz, zresztą czterdziestolatek. Wydawałoby się więc, że wolny od komunistycznych wyziewów.

W 1967 r. Prymas Wyszyński miał już za sobą prawie ćwierć wieku w komunistycznym systemie, w tym trzy lata internowania. I nieustanną walkę tego systemu z Kościołem, demoralizację narodu na masową skalę, wielomiesięczną nagonkę po liście biskupów polskich do niemieckich, nieustanne fałszowanie historii, włącznie z alternatywnymi komunistycznymi obchodami milenium chrztu Polski.

I w tymże 1967 r. – a naród jest nieco uśpiony przez gomułkowską „małą stabilizację” – kard. Wyszyński proponuje Społeczną Krucjatę Miłości: jej ABC to dziesięć punktów do osobistej realizacji przez każdego człowieka „w rodzinie, w domu, w pracy, wśród przyjaciół, na wakacjach, wszędzie. Tak, aby zacząć przemieniać świat od siebie, od najbliższego otoczenia”: szanuj każdego człowieka, nie myśl źle o nikim, mów zawsze życzliwie o drugich, przebaczaj wszystko wszystkim, działaj zawsze na korzyść bliźniego. Rozmawiaj zawsze językiem miłości.

Mogłoby się dziś wydawać, że to oczywisty program chrześcijańskiego działania, ale jest to przecież antidotum na miażdżącą zwykłego człowieka w codziennym życiu doktrynę komunistycznej „walki” o wszystko i ze wszystkim: walki z Kościołem, walki z kapitalistami, ze szkodnikami (kimkolwiek są), z wrogami ludu, z ciemnotą (cokolwiek to znaczy), z „karłami reakcji” i tak dalej. A Prymas zamiast walki proponuje wtedy – miłość.

I dziś nie ma dnia, żebyśmy nie słyszeli wezwań do walki: o władzę, o prawo do zabijania, do demoralizacji, do wywracania świata. A Prymas Tysiąclecia proponuje – rozmawiaj zawsze językiem miłości. Niechby z okazji 7 czerwca chociaż katolicy go posłuchali!