28 marca
czwartek
Anieli, Sykstusa, Jana
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

Minerały życia

Ocena: 0
993

 

I nawet podczas mundialu nie było wyjątków?

(Śmiech) Jak był mecz Argentyna – Chorwacja, wyłączyłem klawisze (śmiech).

 

Łatwiej jest żyć z planem dnia?

Łatwiej. Z żoną prowadzimy dość regularny tryb życia. Jemy o stałych godzinach posiłki. Codziennie staramy się zrobić dwa spacery. Wszystko jest ułożone, dopóki jesteśmy w domu, oczywiście (śmiech). A jeśli na chwilkę wyjedziemy, to nasz plan się burzy. Nie można się zupełnie zaprogramować, ale regularny tryb życia wymusza dyscyplinę, szczególnie gdy pracuje się w domu.

 

Co Pan robi, żeby tak dobrze wyglądać?

Nic (śmiech).

 

Tak działa miłość?

Chyba tak, no bo co innego?

 

Co jest dla Pana najważniejsze z życiu?

Aby przejść przez życie, nie zostawiając po sobie brzydkich śladów.

 

Na jakich fundamentach powinna się opierać prawdziwa przyjaźń?

Na fundamencie prawdy i gotowości pomocy.

 

Słowo „przyjaźń” jest chyba dość często nadużywane?

Przyjaźń według mnie to gotowość do tego, aby ten drugi mógł na nas liczyć w potrzebie. Czasem materialnej, np. w razie choroby, nagłej utraty pracy czy pożaru mieszkania. A także każdej innej, katalog potrzeb może być nieskończony, byle nie pomylić tego ze spółdzielnią świadczenia usług.

 

Jak to się dzieje, że na Wasze koncerty przychodzą nie tylko starsi ludzie, ale też młodzież?

Stale podnosimy poprzeczkę naszych koncertów. To słyszą stare i nowe pokolenia fanów. Gramy trzy czwarte starych hitów, ale gramy je zawsze tak, jakby były nowym materiałem. Z kolei nowe piosenki mają dużo świeżej energii i współczesnych elementów muzycznych. Staramy się też o stronę wizualną koncertów, o którą zawsze dbałem. Gramy z radością, prawdziwie i dla ludzi. I to jest chyba klucz do powodzenia.

 

I zawsze ma Pan czas dla swoich fanów?

Mamy bardzo aktywny fanklub, który rok temu zrobił Pierwszy Ogólnopolski Zlot Fanów KOMBI. Odbył się w Łodzi i był połączony z koncertem w Radiu Łódź i wystawą moich rysunków. W tym roku będzie drugi zlot. Spotykamy się też w większym gronie przy okazji koncertów. Znamy się od wielu lat. Szanuję fanów naszej muzyki, nie gram dla siebie – gram dla nich.

 

Miał Pan taki moment w życiu, że nie musiał liczyć się z pieniędzmi?

Nigdy nie miałem tyle forsy, że mógłbym to robić. Kupuję tylko to, co potrzebne, i nie utylizuję urządzeń po pierwszej usterce. Kiedy niedomagał nam ekspres do kawy, to pierwszy pomysł, jaki przyszedł do głowy, to kupić nowy, ale najpierw… mały serwis własnoręczny i ekspres działa (śmiech). Kupimy kolejny wtedy, kiedy ten padnie.

 

Czyli pieniądze szczęścia nie dają?

Oczywiście, że nie dają, jeśli mówimy o prawdziwym szczęściu, a nie urojonym. Wielu z nas nabiera się na szczęścia urojone, że można je osiągać przez odpowiedni stan konta. Pieniądze, choć są potrzebne do zaspokojenia podstawowych potrzeb, z pewnością nie są „minerałem życia”.

 

Żyjemy w dość niepewnych czasach, kilkaset kilometrów od nas trwa wojna. Warto się nauczyć żyć tu i teraz.

Dlatego nie snuję planów na następne lata, cieszę się każdym kolejnym dniem. Natomiast młodsze pokolenia zawsze mają, i słusznie, swoje plany. Moi rodzice w 1939 r. też je mieli jako młodzi absolwenci studiów. Już we wrześniu, w pierwszym miesiącu wojny, zginął narzeczony mojej mamy. Mam stare zdjęcia mamy z jej studenckich czasów… Jakie to było bogate życie studenckie! To życie grupy, która zaprzyjaźniła się na studiach; po studiach mieli wielkie plany, przyszła wojna i wszystko zeszło na drugi plan… Oby to nie było kolejnym doświadczeniem Polaków.

 

Pandemia przewartościowała Pańskie relacje z bliskimi?

Nie, nic się nie zmieniło w moich relacjach.

 

Zdarza się, że podróżuje Pan pociągiem. Można do Pana podejść, zagadać?

Często się tak zdarza, nie ma problemu.

 

Jakie ma Pan marzenia?

Nie mam marzeń, tylko plany i zadania. To trudny temat, bo zależy od tego, co określimy mianem marzeń. I jakiekolwiek by one nie były, same się jednak nie spełniają. Wolę inne określenie, np. dążenie. Miałem je na przykład wtedy, gdy mieszkałem z żoną i dwójką dzieci w bardzo skromnych i trudnych warunkach, potrzebowałem mieć też przestrzeń do pracy muzycznej. Dążyłem więc do zmiany tej sytuacji. Do tego celu służyła moja praca i jej efekty w postaci zarobionych środków finansowych. To było w zasięgu moich możliwości i to realizowałem. Jeśli to możemy nazwać marzeniami, to tego typu marzenia miałem i sam je spełniałem. Natomiast nie miałem żadnych dążeń czy też marzeń wykraczających poza moje umysłowe i fizyczne możliwości lub spełniających jakieś własne pragnienia bez uwzględniania najbliższego otoczenia. Dlatego moim marzeniem może być tylko to, co jest realne.

PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:
- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 28 marca

Wielki Czwartek
Daję wam przykazanie nowe,
abyście się wzajemnie miłowali,
tak jak Ja was umiłowałem.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 13, 1-15
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter