Katecheci z pasją

Lekcja w pierwszej klasie technikum, temat: „Busola wartości”. Na tablicy kilka zdań przepisanych z podręcznika. Pani Anna czyta każde z nich i pyta uczniów, jak rozumieją treść. – Dobry w sensie moralnym jest ten człowiek, który potrafi wzbić się ponad swój egoizm… Co to znaczy? Na przykład umieć się cieszyć z tego, że kolega dostał piątkę, mimo że ja dostałem jedynkę – wyjaśnia. W klasie natychmiast robi się gwarno.

– A my właśnie mieliśmy sprawdzian z geografii, wszyscy dostali jedynki, a tylko ona dwoję – uczniowie wskazują na jedną z koleżanek. – I teraz jej zazdrościmy, nie lubimy jej, bo wszyscy byli solidarni, a ona się wyłamała – krzyczą jedno przez drugiego. – I za to jej nie lubicie? Czy tak powinien postąpić prawdziwy chrześcijanin? – pyta pani Anna. Według niej to najlepsza metoda na zaciekawienie uczniów: pokazać dany temat na przykładzie konkretnej sytuacji z życia. – Podręczniki do religii często są trochę za trudne dla uczniów. Staram się tak przedstawić ich treść, żeby zrozumieli, że to dotyczy właśnie ich problemu, że może im się przydać – podkreśla.


PRZEDE WSZYSTKIM KOCHAĆ

Jakie są największe trudności w tej pracy i jak sobie z nimi radzić? – Na każdej lekcji, w każdej klasie trafi się jedna lub dwie osoby, które nie potrafią usiedzieć na miejscu – mówi Łukasz Bajer. – Można wtedy prosić o spokój albo skorzystać z pomocy pedagoga, rodziców czy dyrekcji. Pomaga też indywidualna rozmowa z uczniem po zajęciach, który w grupie chce pokazać, że jest odważny, a zupełnie inaczej się z nim rozmawia sam na sam. Trzeba mu wytłumaczyć, że nie siedzi tu na lekcji za karę, bo rodzice mu kazali, tylko że coś z tego ma, że to mu się przyda w życiu.

Od tego zaczynają się
sukcesy nauczyciela,
że najpierw wymaga od siebie,
a potem od innych

– Ostatnio mam problemy z dziewczynami, które skończyły 18 lat i im odbiło, myślą, że są całkiem dorosłe i źle wpływają na swoich kolegów – opowiada Anna Kamińska- Skorupska. – Trzeba wiedzieć, jakich granic dziecko nie może przekroczyć, ale też umieć przebaczać. Ja przede wszystkim kocham młodzież, z przyjemnością wysłuchuję jej problemów i chcę pomoc. Szanuję uczniów, nie mogę ich poniżać, dawać do zrozumienia, że jestem kimś nadzwyczajnym – podkreśla. – Jedna z dziewczyn, która przychodzi na religię, nie modli się ze wszystkimi. Ona chce chodzić na etykę. Powiedziałam, żeby się nie martwiła, będziemy mieć etykę od nowego półrocza. Nie mogę jej do niczego zmuszać ani śmiać się z niej.

Agnieszka Dobrucka często szuka pomocy u rodziców swoich uczniów. – Zwykle przyczyna złego zachowania tkwi w domu. Kiedy pozna się środowisko rodzinne, o wiele łatwiej pomoc dziecku – tłumaczy. – Ci, którzy sprawiają problemy, przeważnie są skrzywdzeni, nie potrafią zaistnieć w inny sposób, dlatego źle się zachowują.

– Wiele zależy od przykładu dorosłych – dodaje Łukasz Bajer. – Kiedyś przyszła do mnie pani, żebym przekonał jej córkę do przyjęcia sakramentu bierzmowania. Zapytałem, czy chodzi z nią do kościoła. Odpowiedziała, że nie. Czyli chciała zmusić córkę do czegoś, czego sama nie robiła. Tymczasem zarówno rodzice, jak i katecheci powinni dawać dobry przykład, wcielać w życie to, co mówią.

Zgadza się z tym Anna Kamińska-Skorupska. – Trzeba mieć kręgosłup moralny, żeby w ogóle pracować z młodzieżą. Od tego zaczynają się sukcesy nauczyciela: najpierw wymagać od siebie, a potem od innych.


Hanna Dębska
Idziemy nr 45 (322), 6 listopada 2011 r.
fot. Hanna Dębska