BIBLIJNA WIZJA CZŁOWIEKA
Najbardziej całościową i realistyczną ze wszystkich koncepcji antropologicznych, jakie pojawiły się w dziejach ludzkości, okazuje się biblijna wizja człowieka. Biblia stwierdza, że człowiek to ktoś nieodwołalnie kochany przez Boga. Bycie kimś kochanym na zawsze to pierwsza i najważniejsza cecha każdego z nas. Po drugie, człowiek to ktoś podobny do Boga, czyli zdolny do tego, by przyjmować miłość i by odpowiadać miłością na miłość. Człowiek to osoba cielesna i duchowa jednocześnie. Nasze ciało pochodzi z tej ziemi, a nasz duch pochodzi bezpośrednio od Boga i czyni nas podobnymi do Boga. Po trzecie, człowiek to ktoś bezcenny, kogo należy kochać, ale kogo nie wolno traktować jak swoją własność. Nawet Bóg nie traktuje nas jak własność, którą dowolnie zarządza, lecz jak ukochane dzieci, za które oddaje życie na krzyżu. Po czwarte, człowiek to ktoś, kto nie ma granic w rozwoju, gdyż nigdy nie będziemy aż tak podobni do Boga, by nie móc być do Niego jeszcze bardziej podobnymi w mądrości i dobroci. Po piąte, człowiek to ktoś zdolny do rozumnego myślenia po to, by odkryć, że jest kochany i zdolny do miłości oraz by zrozumieć, na czym polega miłość. Po szóste, człowiek jest obdarzony wolnością po to, by kochać, jeśli zechce. Do miłości bowiem nie można nikogo przymusić. Po siódme, człowiek to ktoś osłabiony i duchowo zraniony na skutek grzechu pierworodnego, a także na skutek grzechów ludzi z kolejnych pokoleń oraz na skutek własnych słabości i grzechów. To duchowe zranienie jest jedyną negatywną cechą człowieka i jedyną, która nie pochodzi od Boga. Po ósme, Biblia wyjaśnia, że z pomocą Boga także po grzechu pierworodnym człowiek jest w stanie dorastać do świętości, która w sferze seksualnej przejawia się poprzez życie w czystości.
ANTROPOLOGIA I SEKSUALNOŚĆ
Wychowanie seksualne, oparte na holistycznej i realistycznej koncepcji człowieka, jaką ukazuje Biblia, uwzględnia wspomniany już fakt, że dla jednych ludzi seksualność jest błogosławieństwem, a dla innych – przekleństwem. Punktem wyjścia wychowania odpowiedzialnego jest wyjaśnianie wychowankom sensu ludzkiej seksualności. Celem seksualności – podobnie jak celem spożywania pokarmów – nie jest zaspakajanie przyjemności, lecz komunikowanie miłości małżeńskiej oraz odpowiedzialne przekazywanie życia potomstwu. Warunkiem osiągnięcia dojrzałej postawy w sferze seksualnej jest miłość. Człowiek, który realistycznie rozumie samego siebie, wie, że miłość bez seksualności wystarczy mu do szczęścia, ale seksualność bez miłości nigdy do szczęścia mu nie wystarczy. Podstawowa zdolność, która jest owocem realistycznego wychowania seksualnego, to cnota czystości. Przejawia się ona we wstrzemięźliwości przedmałżeńskiej i wzajemnej wierności małżonków. Dojrzały człowiek rozumie, że czystość w żadnym przypadku nie wynika z lęków czy barier w sferze seksualnej ani z oziębłości czy niezdolności do okazywania cielesnej czułości. Istotą czystości jest integracja seksualności z miłością. Czystość to świadomość, że osoba jest nieskończenie ważniejsza niż przyjemność i że nie warto decydować się na takie zachowania seksualne, które niszczą więź człowieka z samym sobą, z Bogiem i z bliźnimi.
Dzięki respektującemu naturę człowieka
wychowaniu seksualnemu
Polska ma obecnie jeden z najniższych w Europie
wskaźników chorób wenerycznych
wśród dzieci i młodzieży,
a także jeden z najniższych wskaźników
ciąż i aborcji wśród nastolatek
Sfera seksualna jest chroniona dwoma biblijnymi przykazaniami: szóstym i dziewiątym. Warunkiem uczenia się dojrzałej postawy w sferze seksualnej jest zachowywanie pierwszych pięciu przykazań Dekalogu, gdyż gwarantują one trwanie w przyjaźni z Bogiem (I i II przykazanie), radość i świętowanie daru życia (III przykazanie), uczenie się miłości w domu rodzinnym i szacunek wobec rodziców (IV przykazanie), a także ochronę życia i zdrowia własnego oraz innych ludzi (V przykazanie). Kto kocha i jest szczęśliwy, ten nigdy nie zdecyduje się na takie zachowania seksualne, które oddalają go od miłości i radości, a prowadzą do krzywdy, cierpienia i konfliktów moralnych. Nie zdecyduje się też na zachowania, które szkodzą zdrowiu czy wręcz prowadzą do śmierci. Dojrzały człowiek wie, że współżycie seksualne to najbardziej intymny i zobowiązujący sposób okazywania miłości, i dlatego rezerwuje ten sposób komunikowania bliskości do najsilniejszej więzi, czyli do wyłącznej i wiernej aż do śmierci miłości między mężem a żoną.
Wychowanie seksualne, zintegrowane z przygotowaniem do życia w małżeństwie i rodzinie, odpowiada przekonaniom zdecydowanej większości polskich rodziców. Nadal ogromna większość polskich rodziców to realiści, którzy wiedzą, że ich dziecko nie potrzebuje stymulacji seksualnej, gdyż ta pojawia się spontanicznie w określonej fazie życia. Każde dziecko potrzebuje natomiast wychowania, czyli stymulacji intelektualnej, emocjonalnej, moralnej i społecznej po to, by każdą sferą swego człowieczeństwa kierowało w sposób, który jest przejawem rozumności, wolności miłości i odpowiedzialności. Dzięki respektującemu naturę człowieka wychowaniu seksualnemu w rodzinach, parafiach i szkołach Polska ma obecnie jeden z najniższych w Europie wskaźników chorób wenerycznych wśród dzieci i młodzieży, a także jeden z najniższych wskaźników ciąż i aborcji wśród nastolatek.
NIEBEZPIECZNE TRENDY
Obecnie bardzo aktywne są takie środowiska, którym nie podoba się to, iż w Polsce większość rodziców i ich dzieci ma racjonalne podejście do sfery seksualnej. „Poprawna” politycznie wizja seksualności – związana z „poprawną” politycznie wizją człowieka – zakłada, że seksualność to łatwy i niezobowiązujący sposób na doznanie chwilowej przyjemności. Polskie ministerstwo edukacji i polskie szkoły są obecnie atakowane przez środowiska tak zwanej Nowej Lewicy, która pod mylącym szyldem „edukacji seksualnej” promuje rozwiązłość. Sama edukacja wystarczy tam, gdzie chodzi wyłącznie o zdobycie wiedzy, na przykład z matematyki, chemii czy geografii. Nie wystarczy natomiast tam, gdzie w grę wchodzą postawy życiowe człowieka. W odniesieniu do sfery seksualnej – obok edukacji – konieczne jest kształtowanie postaw w oparciu o więzi, wartości, sumienie i realistyczny kontakt z rzeczywistością. Mimo tego oczywistego faktu coraz więcej szkół podaje się presji i wpuszcza na swój teren demoralizatorów, którzy samych siebie nazywają „edukatorami” seksualnymi.
Co? Gdzie? Kiedy?
