CZY DAWAĆ PIENIĄDZE?
Codziennie spotkać można wielu żebrzących, szczególnie w centralnych punktach miast, a nieraz także przed kościołami.
Milena Barysz nie zaleca wspierania gotówką, która niestety często jest przeznaczana na alkohol. – Osobiście jestem przeciwna dawaniu pieniędzy ludziom na ulicy. Jest wiele organizacji, które wydają posiłki potrzebującym, nawet codziennie. Odsyłam właśnie do kapucynów, Caritas, sióstr – mówi. – Wśród bezdomnych informacje roznoszą się w mgnieniu oka – wiedzą, gdzie mogą się zgłosić.
Adriana Porowska, prezes Kamiliańskiej Misji Pomocy Społecznej, rekomenduje przekazanie potrzebującym czegoś więcej niż 5 zł. – Można podarować im swój czas i zainteresowanie; zapytać o to, jakiej oczekują pomocy, i znaleźć czas na wyszukanie informacji o ofertach wsparcia na terenie gminy, w której ten człowiek się znajduje. Można też poinformować lokalny ośrodek pomocy społecznej o miejscu przebywania takiej osoby i poprosić o zainteresowanie się jej losem.
Siostra Valeria, kanoniczka Ducha Świętego, wspiera potrzebujących przy kościele Nawrócenia św. Pawła Apostoła na warszawskim Grochowie. Rozdaje paczki potrzebującym, głównie emerytom i rencistom, ale zdarzają się również bezdomni. – Dochodzę do wniosku, że rozdawanie nie jest rozwiązaniem problemu – dzieli się swoimi spostrzeżeniami. Jak podkreśla siostra, nieraz takie osoby nie mają do kogo i do czego wracać. Bezdomność to szeroki problem społeczny.
Siostrze pomaga nieraz pan Piotr, który pracuje w jadłodajni św. Brata Alberta. On sam jest pozytywnym przykładem – wyszedł z kryzysu bezdomności, dzięki wsparciu Caritas. Pracuje i podnajmuje tzw. mieszkanie treningowe. – Bezdomnym w ogóle nie należy dawać gotówki. To wykluczone – twierdzi. Jeśli chodzi o rozdawanie paczek, niektórzy rzeczywiście z tego skorzystają, a inni niestety sprzedadzą i przeznaczą na alkohol. Jednak nie sposób przewidzieć, jak kto wykorzysta oferowaną mu pomoc.
STAN UMYSŁU
Milena Barysz nazywa bezdomność „stanem umysłu”. Dlatego tak ważne jest również wsparcie duchowe osób w kryzysie.
Pan Piotr, na własnym przykładzie, wskazuje na jeden podstawowy warunek, by wyjść z bezdomności: chcieć. Wymaga to dużej pracy nad sobą, ale jest możliwe. On sam marzył o powrocie do normalności, nigdy nie przyzwyczaił się do braku dachu nad głową. Wcześniej zarabiał dobrze, a stoczył się na dno przez alkohol. Wtedy wpadł w zaklęty krąg, gdyż nie chciał go przyjąć żaden ośrodek, bo trzeba być trzeźwym. Z kolei sam nie był w stanie wytrzeźwieć. Ale bardzo chciał i trafił na pomocną dłoń pracowników Caritas. Dziś sam pomaga innym.
– Niektórzy bezdomni przyzwyczajają się do takiego życia. Śpią na klatkach schodowych czy w piwnicach, mogą dostać posiłek i czystą bieliznę w ośrodkach pomocy czy wykąpać się w łaźniach. I tak jest im wygodnie – mówi pan Piotr. Jego zdaniem bezdomni są różni. Niektórzy trafiają na ulice przez trudne sytuacje rodzinne czy zawodowe, ale chcą z tego wyjść. Z kolei dla innych jest to swego rodzaju wybór – nie starają się niczego zmienić.
„Ubogich zawsze macie u siebie” – to zdanie z Ewangelii wciąż jest aktualne. I zawsze będziemy mieli. Zawsze aktualna będzie też postawa, o której pisze papież Franciszek w liście na tegoroczny Światowy Dzień Ubogich – towarzyszenie im, niezależnie od tego, w jakiej sytuacji życiowej się znajdują i kim są. Nie można się nastawiać na sukces, ile osób uda się wyprowadzić z kryzysu. Natomiast z pewnością warto rozwijać i wspierać zorganizowane formy pomocy.
Co? Gdzie? Kiedy?
