Urodzony w 1883 r. w Kociołkowej Górce najpierw studiował historię na uniwersytetach w Heidelbergu, Berlinie i Monachium, a następnie wstąpił do seminarium duchownego w Poznaniu. W 1911 r. przyjął święcenia kapłańskie. W pierwszych latach kapłaństwa pracował duszpastersko jako wikariusz w parafiach poznańskich. Podczas I wojny światowej był kapelanem poznańskiego garnizonu. W latach 1916-1918 pełnił funkcję redaktora „Przewodnika Katolickiego”. W 1921 r. został proboszczem parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Poznaniu.
W 1927 r. został biskupem pomocniczym archidiecezji poznańskiej. Dwa lata później papież Pius XI mianował go biskupem diecezjalnym we Włocławku. Tu dał się poznać jako zdolny, pełen inicjatyw organizator. Popierał działalność Akcji Katolickiej, wspierał chrześcijańskie związki zawodowe, działalność uniwersytetów robotniczych, był inicjatorem wybudowania we Włocławku nowego gmachu niższego seminarium duchownego. Znany był z głębokiej pobożności Eucharystycznej. Zorganizował kongresy Eucharystyczne w Kaliszu, Sieradzu i Liskowie. Jeszcze w II Rzeczypospolitej otrzymał Krzyż Komandorski z Gwiazdą Odrodzenia Polski.
Po wybuchu II wojny światowej, 6 września 1939 r., opuścił Włocławek i przez cały okres wojny przebywał za granicą. Podejmowane potem kilkakrotne starania o powrót do Polski okazały się bezskuteczne. Bp Radoński organizował opiekę nad uchodźcami polskimi w Rumunii i na Węgrzech. W 1940 r. udał się z Węgier do Jerozolimy. Tam służył duszpastersko polskim uchodźcom i żołnierzom Brygady Karpackiej.
W 1942 r. jako przedstawiciel Episkopatu Polski został członkiem Rady Narodowej w Londynie i tam się przeprowadził. Pisał listy do papieża Piusa XII, w których domagał się potępienia zbrodni niemieckich. Podobne apele kierował kard. August Hlond. Przynosiły one pewne publiczne reakcje papieża, ale z pewnością nie takie, jakich oczekiwali polscy biskupi. Np. 2 czerwca 1943 r. po listach otrzymanych od kard. Hlonda i bp. Radońskiego Pius XII zwrócił szczególną uwagę „na tragiczny los narodu polskiego, który otoczony potężnymi narodami, miotany jest zmiennymi kolejami losu i ciągłym przewalaniem się dramatycznego cyklu wojny”. Mówił: „Nasze nauczanie i oświadczenia, tyle razy powtarzane, nie pozostawiają żadnej wątpliwości co do zasad, jakimi chrześcijańskie sumienie powinno osądzać czyny, ktokolwiek byłby za nie odpowiedzialny”.
Bp Radoński bezskutecznie interweniował na różnych szczeblach w sprawie uwolnienia z obozu koncentracyjnego w Dachau jego biskupa pomocniczego, konsekrowanego zaledwie dwa tygodnie przed wojną, Michała Kozala. Zginął on 26 stycznia 1943 r. i czczony jest jako błogosławiony męczennik.
Do Włocławka bp Radoński powrócił w grudniu 1945 r. Wydał encyklopedię hagiograficzną „Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego”, która przez wiele lat cieszyła się w Polsce dużą popularnością. W okresie rządów bp. Radońskiego w diecezji włocławskiej wybudowano 68 kościołów.
Jego działalnością zagraniczną, zwłaszcza w Londynie, interesowało się UB. Najprawdopodobniej szykowano proces bp. Radońskiego, a jego kapelan z okresu londyńskiego ks. Jan Grajnert skazany został na dwa i pół roku więzienia. Bp Karol Radoński zmarł we Włocławku i pochowany jest w miejscowej katedrze.
 | Wojciech Świątkiewicz |
.jpg)
Co? Gdzie? Kiedy?
