Ulga rehabilitacyjna

Osoba niepełnosprawna będąca podatnikiem i podatnik mający na utrzymaniu osobę niepełnosprawną mają prawo do odliczenia niektórych wydatków przeznaczonych na cele rehabilitacyjne oraz niektórych wydatków związanych z ułatwianiem tej osobie czynności życiowych.

Nie każda osoba niepełnosprawna ma prawo do odliczenia wydatków. Trzeba mieć orzeczenie o niepełnosprawności, o stopniu niepełnosprawności, decyzję o niezdolności do pracy, decyzję o rencie szkoleniowej lub socjalnej. Z kolei osoba niepełnosprawna pozostająca na utrzymaniu podatnika to osoba, której roczne dochody nie przekraczają 10 080,00 zł. Jest nią małżonek, dziecko, dziecko przysposobione, dziecko przyjęte na wychowanie, pasierb, mata lub ojciec własny lub współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięć lub synowa.

Wydatki, które można odliczyć w zeznaniu podatkowym składanym według skali podatkowej, odlicza się od przychodu. Cześć z wydatków jest limitowana, część podatnik może odliczyć w kwocie faktycznie poniesionej. W obu przypadkach nie można odliczyć więcej niż poniesione wydatki, a w przypadku wydatków limitowanych – niż do wysokości określonej w ustawie.

Obowiązkiem podatnika jest opłacanie podatków, a ulga jest uprawnieniem, z którego może on skorzystać, jednak wyłącznie po spełnieniu wszystkich warunków określonych w ustawie. Podatnik nie może więc odliczyć wydatków, które w całości zostały sfinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Narodowego Funduszu Zdrowia lub zakładowego funduszu świadczeń socjalnych – albo które w całości zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Jeżeli podatnik uzyskał tylko częściowy zwrot tych wydatków, może odliczyć różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami a kwotą zwróconą.

Do zeznania podatkowego nie należy załączać żadnych dokumentów. Wykazuje się tam jedynie koszty i wydatki poniesione, które pomniejszą przychód albo podatek. Natomiast samą wysokość wydatków ustala się na podstawie dokumentów: faktur, rachunków, dowodu wpłaty na poczcie lub potwierdzenia przelewu bankowego – jeśli wynika z nich, kto, kiedy, komu, ile oraz za co zapłacił.

Jedynie w trzech przypadkach wydatków limitowanych nie są wymagane dokumenty stwierdzające wysokość wydatków. Chodzi o wydatki związane z opłaceniem przewodników osób niewidomych zaliczonych do I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, związane z utrzymaniem psa asystującego przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa, a także związane z używaniem samochodu osobowego w związku z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa albo niepełnosprawnego dziecka, które nie ukończyło 16 lat.

Idziemy nr 14 (652), 8 kwietnia 2018 r.