RMUA tylko na prośbę

Prawo do nieodpłatnego korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych mają osoby podlegające ubezpieczeniu zdrowotnemu. Prawo to należy udokumentować. Zatem idąc do lekarza, należy zabrać ze sobą dowód ubezpieczenia zdrowotnego. Docelowo dokumentem potwierdzającym prawo do świadczeń będzie elektroniczna karta ubezpieczenia zdrowotnego. Jednak do czasu jej wprowadzenia pacjenci muszą w inny sposób udowodnić prawo do bezpłatnej opieki.

Lekarz nie może odmówić udzielenia pomocy medycznej pacjentowi, który nie ma przy sobie dokumentu potwierdzającego prawo do bezpłatnej opieki. W przypadku leczenia ambulatoryjnego pacjent ma obowiązek w terminie 7 dni dostarczyć taki dokument, a w przypadku leczenia szpitalnego termin ten wynosi 30 dni. Po upływie tych terminów kosztami udzielonej pomocy zostanie obciążony pacjent.

Dokumentem potwierdzającym prawo do bezpłatnej opieki zdrowotnej jest ZUS RMUA. Do końca 2011 roku płatnik składek miał obowiązek wydać RMUA po przekazaniu składek do ZUS za dany miesiąc. Od stycznia 2012 roku w celu weryfikacji przekazanych do ZUS składek płatnik ma obowiązek wydać ubezpieczonemu ZUS RMUA w podziale na poszczególne miesiące, za rok ubiegły w terminie do dnia 28 lutego roku następnego. Może to zrobić w formie dokumentu papierowego lub za zgodą – w formie dokumentu elektronicznego. Zatem pierwszy zbiorczy raport o opłaconych składkach za 2012 rok pracodawcy przekażą do 28 lutego 2013 roku.

Pracodawca nie może jednak odmówić wydania RMUA na żądanie pracownika. Osoby zatrudnione mogły potwierdzać prawo do świadczeń medycznych również wpisem w książeczce zdrowotnej. Książeczki te wydawał ZUS, zostały one wycofane w 2010 roku. Jednak cały czas pracownik, który ma taką książeczkę i miejsce na aktualne wpisy, może taki dokument zabrać ze sobą, idąc do lekarza.

Z uwagi na brak jednego dokumentu, który potwierdza uprawnienia do bezpłatnej opieki zdrowotnej, przychodnie i szpitale mają obowiązek honorować również inne dokumenty przedstawione przez pacjenta. Może być nim np. zaświadczenie wydane i podpisane przez płatnika składek wskazujące, że dana oso- ba podlega ubezpieczeniu zdrowotnemu.

W czasie wakacji warto szczególnie pamiętać o zabraniu ze sobą takiego dokumentu. Co prawda przychodnia czy szpital nie może odesłać nas bez udzielenia pomocy, ale i tak dostarczyć dokument będziemy musieli. Inaczej zostaniemy obciążeni kosztami wizyty lub leczenia szpitalnego.

Wyjeżdżając za granicę do krajów Unii Europejskiej, warto także pamiętać o tym, że mamy prawo do leczenia na takich samych warunkach jak obywatele tego państwa. W tym przypadku dokumentem potwierdzającym prawo do świadczeń zdrowotnych jest Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego. Wydaje ją nieodpłatnie oddział NFZ, do którego należymy. Karta obecnie jest ważna przez 6 miesięcy od jej wydania.

Edyta Pisarczyk Autorka jest aplikantką radcowską Idziemy nr 30 (359), 22 lipca 2012 r.