Tatuowanie jest zabiegiem inwazyjnym – tusz zostaje wprowadzony igłą pod skórę i umieszczony w skórze właściwej.
fot. pixabay.com
Ukłucie, nawet sterylną igłą, czyli przerwanie ciągłości naskórka chroniącego narządy, stwarza ryzyko zakażenia organizmu bakteriami obecnymi na skórze. W Europie takie agresywne ozdabianie ciała wykonało już ok. 100 milionów ludzi, mimo doniesień, że tusze mogą zawierać związki rakotwórcze.
Czynniki infekcyjne, które mogą wywołać zakażenie po zabiegu, to głównie bakterie. Są to groźne szczepy gronkowca złocistego oraz pałeczka ropy błękitnej, a także pospolite bakterie wywołujące zakażenia górnych dróg oddechowych: Haemophilus, Moraxella i paciorkowce oraz prątki niegruźlicze, tzw. mykobakterie. Zakażenia skóry mogą prowadzić do zakażenia ogólnoustrojowego – sepsy. Także do zapalenia tkanek miękkich w postaci martwiczego zapalenia powięzi oraz do zapalenia tkanek serca, w tym groźnego bakteryjnego zapalenia wsierdzia i zespołu paciorkowcowego wstrząsu toksycznego. Zakażenia prątkami niegruźliczymi – mykobakteriami – wywołują zapalenie węzłów chłonnych. Powiększenie węzłów występuje także z powodu gromadzenia się toksycznych substancji z tuszu, co opisano w „Scientific Reports”. Naukowcy znaleźli toksyczne związki zawarte w pigmentach do tatuaży, które mogą osadzać się w węzłach chłonnych i uszkadzać odporność. Współczesne salony tatuażu mają obowiązek używania certyfikowanych bezpiecznych pigmentów. U osób tatuowanych badacze znajdowali znacznie wyższe stężenia toksycznych metali: aluminium, chromu, żelaza, niklu i miedzi, a także kadmu i rtęci.
Ryzyko zakażenia oczywiście jest większe u osób cierpiących na schorzenia dodatkowe oraz w przypadku wykonania tatuażu w złych warunkach higienicznych, igłą wielokrotnego użytku przez tatuażystę amatora. Bardzo ryzykowne jest nanoszenie na skórę związków mających wpłynąć na bliznowacenie. Ryzyko zakażeń wirusowych WHO ocenia na ok. 6–60 proc. w przypadku wirusowego zapalenia wątroby typu B (WZW B) oraz 2 proc. wirusem typu C (WZW C), a poniżej 0,1–0,3 proc. w odniesieniu do wirusa HIV. Ryzyko zależy od ilości zakażonej krwi, która dostała się do organizmu. Do zakażenia wirusem B wątroby – WZW B – wystarcza śladowa ilość krwi, natomiast do zakażenia WZW C i HIV potrzeba około 0,1 ml zakażonej krwi. Wirus zapalenia wątroby B jest odporny na warunki środowiska, dlatego przeżywa na skażonych sprzętach i powierzchniach ponad siedem dni. Zakażenie WZW B może wylęgać się do pół roku, dlatego brak objawów nie wyklucza zakażenia i choroby wątroby. Dopiero prawidłowe wyniki po sześciu miesiącach od ekspozycji potwierdzają brak zakażenia.
Czy pragnienie posiadania tatuażu przez nastoletnie dziecko uzasadnia wykonanie wielokrotnego nakłucia igłą, które może prowadzić do ogólnoustrojowych zakażeń bakteryjnych, obniżenia odporności i zapalenia wątroby?
Co? Gdzie? Kiedy?
