Tamaryndowiec i szałwia - dobrana para

Są tak pyszne, że kupiłam je po raz drugi. To najbardziej lubię w bakaliach: idealne połączenie słodyczy i kwasku.

Owoce tamaryndowca przypominają z wyglądu orzeszki ziemne. Są zamknięte w podobnej jasnej skorupce i dodatkowo otoczone specyficznymi włókienkami. Owoce mają kolor ciemnobrązowy. Zawierają dużo błonnika i cennego kwasu winowego, który ma działanie antynowotworowe. Można je jeść na surowo i tak właśnie lubię najbardziej (uwaga: pestki!). Hindusi robią z nich słodko-ostre sosy chutnej i curry do mięs, ryb, warzyw, ryżu i soczewicy, doprawiają nimi aromatyczne zupy i marynaty. Tamaryndowiec pasuje również do delikatnych herbat ziołowych.

Najbardziej spodobało mi się jego połączenie z szałwią. Szałwia jest jednym z nielicznych ziół, które lubię parzyć nawet bez dodatków. Nie jest, jak wiele ziół, nudna i bez smaku. Ma delikatny, piękny zapach i właściwości bakteriobójcze, przeciwgrzybiczne i przeciwzapalne. Zawiera cenne flawonoidy, kwasy organiczne, witaminy A, B, C, K, wapń, potas, magnez, żelazo, cynk, sód. Fitoestrogeny i olejki eteryczne w niej zawarte łagodzą dolegliwości miesiączkowe, działają rozkurczająco, przeciwzapalnie i zapobiegają uderzeniom gorąca. W czasopiśmie „International Journal of Medical Research and Health Sciences” naukowcy opisali złagodzenie objawów menopauzy u kobiet, które przez osiem tygodni przyjmowały preparaty z szałwią. Ponadto zioło to ma m.in. właściwości wykrztuśne i ściągające, pomaga w łagodzeniu bólu i stanów zapalnych w żołądku.

Przeciwwskazaniem do picia szałwii jest przyjmowanie leków antydepresyjnych, przeciwdrgawkowych i przeciwzakrzepowych oraz laktacja. Diabetycy i chorzy na nerki powinni skonsultować się z lekarzem. Dzienna dawka szałwii to łyżka suszu.

  Idziemy nr 09/2023