Król jarmuż

fot. Barbara Wiśniowska

Dzieciom czasami lepiej nie zdradzać składu potrawy, bo od razu stwierdzą, że jest ble. Moja mama musiała wszystkie warzywa miksować i w dodatku wspiąć się na wyżyny sztuki krasomówczej, aby zdołać nakarmić brata, gdy był mały. Zawsze pytał: „Co jest na obiad?”, a lepiej było, gdy nie ujrzał ani nie usłyszał o podejrzanych, nieznanych mu warzywach. Na szczęście zadowalał się nazwami – eufemizmami: zupa jesienna, wiosenna, krem z kury.

Uczę się tej sztuki krasomówczej, gdy muszę mojemu niejadkowi wytłumaczyć, co dziś zrobiłam na obiad. Czasem brakuje mi słów, bo wydaje się mi, że wszystkich eufemizmów już kiedyś użyłam i niektóre nie zadziałały... bo i tak były podejrzane. Przecież na widok nowego warzywa trzeba ponarzekać, zanim się go jeszcze spróbuje.

Zresztą wcale się dzieciom nie dziwię. Podzielam ich pogląd, że sporo warzyw w pojedynkę ma nudny smak. Cudowności dodają im przyprawy, tłuszcze albo inne dodatki.

O jarmużu sama kiedyś miałam złą opinię.

Owszem, jest zdrowy, zawiera zawrotne ilości witamin C i K, białek, błonnika, wapnia, potasu, przeciwutleniaczy, chlorofilu, indoli, karotenoidów oraz innych witamin i soli mineralnych. Chroni przed wrzodami, nowotworami, miażdżycą, chorobami serca i oczu, oczyszcza organizm, poprawia krzepliwość krwi i odporność. Obniża utlenianie złego cholesterolu, uczestniczy w wytwarzaniu czerwonych krwinek. Można by go nazwać najzdrowszym ze wszystkich warzyw. Najsmaczniejszy jest zimą, po pierwszych przymrozkach, traci wtedy ostry, kapuściany smak.

Co z tego, kiedy jest ble – myślałam sobie do czasu... aż koleżanka poczęstowała mnie koktajlem z jarmużu i pomarańczy. Smakował owocowo. Teraz mogę powiedzieć: „Jarmuż jest THE BEST!”

Idziemy nr 02 (793), 10 stycznia 2021 r.