Kototerapia

fot. Barbara Wiśniowska

Nie wiedziałam, jak wcielić w życie genialne rady pani Anny Wardak o wspólnych posiłkach. Co innego niedzielny obiadek, kiedy wszyscy wracamy głodni z kościoła, a co innego poniedziałkowe śniadanko, kiedy jedno dziecko wstaje głodne o szóstej i od razu coś przekąsi, drugie pędzi do szkoły bez śniadania, trzecie odsypia do południa nocną naukę, mąż odsypia, bo nie mógł zasnąć, a ja też już jestem głodna i nie mam ochoty czekać, aż panowie wstaną. Tak zazwyczaj zaczynały się nasze dni powszednie. Każdy coś odsypiał albo gdzieś pędził i każdy zostawiał po sobie stertę brudnych naczyń i niedojedzonych kiełbasek, na stole, na blacie, na biurkach i parapetach. Bałagan narastał w zastraszającym tempie, bo w domu odbywało się 25 posiłków: 5 osób po 5 posiłków w różnych porach dnia. Rozpiska dyżurów wisiała w widocznym miejscu, ale wykonywanie ich zajmowało w praktyce półtorej godziny dziennie i efekty nie były widoczne nawet przez parę minut. Próbowałam rozwiązać zagadkę, jak namówić wszystkich do zmywania i sprzątania po sobie. Potakiwali, ale zapominali. Wcale nie chcieli dyżurować, to ja musiałam ich zaganiać do obowiązków.

Kiedy w domu pojawił się upragniony kotek, zapach jedzenia zaczął go kusić. Żeby nie skakał po stole i blacie, musieliśmy się zmobilizować, skupić uwagę… i nie zostawiać mięsa, rosołu ani masła na wierzchu. Udało się wreszcie zasiadać do posiłków razem i razem po nich sprzątać. Wtedy już nikt tak łatwo nie zapomni odnieść talerza do zmywarki, a kiełbasy do lodówki. Widok dzieci jedzących ze smakiem jest piękny, a słowa „Do tej pory babcia była mistrzynią rosołu, a teraz jesteś nią ty!” zapamiętam na zawsze.

Nie namawiam do szokowej kototerapii, ale polecam wspólne posiłki.

  Idziemy nr 48/2022