Kalafior

fot. Barbara Wiśniowska

Widocznie go potrzebowałam. Organizm dobrze wie, czego potrzebuje. Czasami nie może patrzeć na ulubione marchewki i prosi o nielubianego kalafiora. Przełomowy w mojej miłości do kalafiora był moment, gdy koleżanka pochwaliła się, że w swoim cateringu dietetycznym dostała kalafiora w sosie malinowym.

A może by tak jeść to warzywo w zupełnie innym, niespotykanym towarzystwie?

Na pewno warto go zjeść od razu po kupieniu. Długo przechowywany, nabiera brązowych plam i wygląda paskudnie… Nawet nie chcę wiedzieć, czy przestaje być zdrowy.

Bogactwo wartości odżywczych w świeżym kalafiorze może zaskoczyć. Ma spore ilości błonnika, witamin: C, K, B1, B2, B6 i kwasu foliowego. Błonnik, pęczniejąc w przewodzie pokarmowym, powoduje sytość. Witamina C chroni przed chorobami i pomaga w produkcji kolagenu. Witamina K ratuje przed krwotokami, bo przyczynia się do krzepnięcia krwi i zapobiega demineralizacji kości.

Wartościowych pierwiastków kalafior nie zawiera dużo, za to bardzo zróżnicowane: potas, żelazo, wapń, fosfor, cynk, magnez, sód. Ma niski indeks glikemiczny i mało kalorii. Usprawnia perystaltykę jelit, reguluje poziom cholesterolu, działa antyrakowo, zapobiega chorobom układu trawiennego i niszczy uciążliwe bakterie Helicobacter Pylori.

Z kalafiorem są dwa problemy. Powoduje gazy i zmniejsza wchłanianie jodu z pokarmów. Na pierwsze pomagają niektóre przyprawy: imbir, kminek, majeranek, cząber, koper. Na drugie – moczenie przed gotowaniem. Obu tym problemom można zapobiegać, jeśli gotujemy warzywo bez przykrycia – część nieprzyjemnych substancji uleci w powietrze. Nawet osoby chore na niedoczynność tarczycy nie muszą całkowicie rezygnować z kalafiora, mogą odpowiednio go przyrządzić, poczęstować się małą ilością raz w tygodniu. Podobną ostrożność muszą zachować osoby przyjmujące leki rozrzedzające krew.

Idziemy nr 45 (888), 06 listopada 2022 r.