Co rozświetla mrok

fot. Barbara Wiśniowska

Wiem, wiem, dorośli nie lubią zimy, odśnieżania samochodu i wymiany opon. Ja śnieg lubię. Bez niego zima jest szara, zakurzona i błotnista i cała doba wydaje się być nocą. Wolałabym, żeby padał codziennie po trochu – żeby nie przykrył drogi, a schował brud. Zimy w Warszawie wspominam źle. Ładnie było tylko przez pierwszą chwilę, później śnieg na poboczach i tak był czarny od spalin (strach pomyśleć, co fruwa w powietrzu, gdy śnieg tego nie strąca na ziemię), dlatego wyprowadziłam się na piękne przedmieście. Cieszę się z sezonowego sportu – odśnieżania, a moje dzieci czasami już od sierpnia modlą się o śnieg.

Pociechą w mroczne dni są roraty. To najpiękniejsze przygotowanie do Bożego Narodzenia i do ostatecznego przyjścia Pana Jezusa. Wypełnione są tęsknotą i nadzieją. Światło lampionów i Słowo Boże rozświetlają ciemność nocy, a jeśli roraty odbywają się o poranku – po Mszy możemy cieszyć się świtem.

Lubię światło. Nie oszczędzam go w pokoju dziennym, żeby szarość nie przygnębiała.

Cenię spacery, a kiedy nie jest ślisko, to i rower. Wychodzenie na zewnątrz pomaga porządnie się doświetlić – niestety, do pomieszczeń nie wpada wystarczająca ilość promieni słonecznych, stąd tak wiele przypadków depresji sezonowych. Ruch daje radość, zdrowie i nie zanieczyszcza powietrza jak samochody.

W Adwencie unikam zakupów. Symbolem Adwentu nie jest supermarketowa choinka, tylko świeca. Prezenty zamawiam taniej przez internet.

Najbardziej brak mi kwiatów. W ogródku pojawią się wiosną. Te z kwiaciarni niełatwo przetransportować, bo źle znoszą drogę i zimno. Te, które mróz malował na szybach w dzieciństwie, już nie istnieją – w pomieszczeniach jest za ciepło. Na szczęście łatwo jest kupić suszone płatki kwiatów. Herbatki z nich są bezkonkurencyjne.

Idziemy nr 49/2022