Chlebki z prozą

fot. Barbara Wiśniowska / Idziemy

W Wielkim Poście często dopominaliśmy się, aby mama upiekła proziaki. Z tego powodu Środa Popielcowa była jednym z moich ulubionych dni w roku: wiadomo było, że pojawią się na stole. Jako dzieci żartobliwie nazywaliśmy je „prosiakami”. Był z nimi tylko jeden problem – oderwać się od nich w dzień postu ścisłego!

Kiedyś w walentynki mama uformowała je w serduszka i polukrowała na czerwono. Dziwiłam się, że nigdy nie piecze proziaków babcia. Dopiero niedawno mama uświadomiła mi, że przepisu nauczyły ją koleżanki z pracy, gdy przeprowadziła się na Podkarpacie. Jest to przepis regionalny. „Prozą” nazywano tam dawniej sodę oczyszczoną. Przywędrowała do regionu około roku 1850, tuż po tym, jak jej właściwości odkryli i przebadali amerykańscy uczeni. Nic dziwnego, że pojawiła się na Podkarpaciu tak szybko. To stąd ludzie tłumnie wyjeżdżali do Ameryki za chlebem, aby później wysyłać rodzinie pieniądze i inne skarby – na przykład sodę.

Dawniej pieczono proziaki na piecach kaflowych, dziś – w piekarniku lub na patelni. Najlepiej smakują świeże i na drugi dzień. Nie służy im podróż. Można ich skosztować na wycieczce: w Sanoku, Uhercach Mineralnych, Rzeszowie – lub przygotować w domu. Są tanie, łatwe i szybkie w wykonaniu. Udadzą się, jeśli ciasto będzie luźne, a także jeśli będzie miało konsystencję ciasta drożdżowego – moja mama takie lubi najbardziej. Przepis można modyfikować według własnych upodobań.

Idziemy nr 09 (749), 01 marca 2020 r.