Jan Paweł II na święta Bożego Narodzenia

fot.pixabay.com/CC0

W tych szczególnych dniach, życząc wszystkim czytelnikom „Idziemy” wszelkiego Bożego błogosławieństwa, chciałbym oddać głos właśnie Janowi Pawłowi II i przypomnieć jego rozważania na Wigilię i na Boże Narodzenie, opublikowane później w tomie „Modlitwy i rozważania na każdy dzień”.

24 grudnia. „Zbliżające się święta Bożego Narodzenia gromadzą nas na tradycyjnej i miłej sercu wymianie życzeń. Nasze serca napełniają się nawzajem radością: Dominus prope est! Pan jest blisko. Oczekiwanie ziemskich narodzin Syna Bożego, który stał się człowiekiem, skupia w tych dniach naszą uwagę, nasze czuwanie i nasza modlitwę, czyni je bardziej przenikliwymi, intensywniejszymi i bardziej pokornymi (…).

Razem udajemy się na spotkanie przychodzącego Zbawiciela. Liturgia Adwentu przygotowała nas już w pełni do tej wędrówki ku Oczekiwanemu przez narody: odbywaliśmy ją w towarzystwie Izajasza, »typu« oczekiwania mesjańskiego; idąc śladami Jana Chrzciciela, którego wołanie, aby »przygotować drogi«, rozbrzmiało raz jeszcze. Nade wszystko zaś Maryja, Dziewica zasłuchana, towarzysząca nam swoim przykładem i swoim wstawiennictwem, bowiem wszędzie tam, gdzie oczekuje się Jezusa, jest zawsze obecna Maryja. »Gwiazda zaranna«, która przygotowuje nadejście »Słońca Sprawiedliwości«.

I oto teraz wypełniają się dni błogosławionego Narodzenia, która przeżyjemy ponownie w Bożych Misteriach Świętej Nocy; nadchodzi »pełnia czasu«, kiedy to, jak mówi święty Paweł, »zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił« (Ga 4, 4).

Jezus rodzi się, aby nas wykupić, przychodzi, aby nas odkupić. Przychodzi, aby nas pojednać z Bogiem. Jak słusznie podkreśla św. Augustyn z właściwą sobie siłą wyrazu: »przez naszą Głowę jednamy się z Bogiem, ponieważ w Nim Bóstwo Jednorodzonego stało się uczestnikiem naszej śmiertelnej natury, abyśmy i my stali się uczestnikami Jego nieśmiertelności«.

Boże Narodzenie jest początkiem owej »przedziwnej wymiany«, która jednoczy nas z Bogiem. Jest początkiem Odkupienia”.

25 grudnia. „Puer natu est nobis/Filius datus est nobis (por. Iz 9, 5).

Tymi słowy proroka Izajasza, wypowiedzianymi o północy, dane nam było rozpocząć to święto, Boże Narodzenie.

To słowo wypowiedziane do wszystkich zgromadzonych w Bazylice świętego Piotra – a równocześnie do wszystkich, którzy w jakimkolwiek punkcie globu ziemskiego je usłyszeli, stało się raz jeszcze zwiastunem Dobrej Nadziei: Słowem Światła i Radości… (…)

Wszyscy, dla których to Boże Narodzenie jest znakiem nadziei! Zapraszam was do takiej duchowej jedności! Otoczmy szerokim – jakże rozległym! – wieńcem serc to miejsce, na którym Bóg stał się człowiekiem! Otoczmy tę Dziewicę, która dała Mu ludzkie życie w noc Bożego Narodzenia! Otoczmy Świętą Rodzinę!

Emmanuel! Jesteś wśród nas. Jesteś z nami. Zstępując do ostatecznych konsekwencji tego Przymierza, jakie zostało zawarte od początku z człowiekiem – i pomimo że tyle razy było ono naruszane i łamane…

Jesteś z nami! Emmanuel!

Przedziwny (Admirabilis) – zaiste przedziwny jesteś Boże, Stwórco i Panie wszechświata! Boże Ojcze Wszechmogący! Logosie! Synu Jednorodzony!

Boże Mocny! – który jesteś z nami jako człowiek, jako słabiutkie ludzkie niemowlę”.

Idziemy nr 51/52 (791), 20-27 grudnia 2020 r.