29 marca
piątek
Wiktoryna, Helmuta, Eustachego
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

Osobisty zestaw talentów

Ocena: 0
1037

Kiedy Bóg pozwala zrozumieć sens wszystkiego, co nas spotkało i spotyka, wtedy odczuwamy wielkie pocieszenie.

 

fot.pixabay.com/CC0

Spotkała mnie ostatnio seria niepowodzeń, które mnie przywaliły niczym stos kamieni. Zresztą to kolejna taka seria. Nawracam się systematycznie, nie żyję w grzechu i ofiaruję te niepowodzenia za grzechy swoje i rodziny. Nie mam pretensji do Boga, lecz zastanawiam się, jaki sens ma moje życie przeciętne, skromne, utrudzone, w którym muszę wszystko zaczynać wciąż jakby od nowa?

Wiara chrześcijańska podaje nam konkretny sens całego życia. Poznać Boga, pokochać Go, przyjąć Jego miłość, potem przekazać ją innym, a na koniec zjednoczyć się z Bogiem. To jest cel ostateczny. Ma on tę zaletę, że nie przemija i można go zawsze i w każdych warunkach realizować.

Pani pytanie dotyczy jednak sensu cząstkowego, celu na danym etapie życiowym. To temat niezwykle ważny. Widzimy bowiem, że kiedy Bóg pozwala zrozumieć sens wszystkiego, co nas spotkało i spotyka, wtedy odczuwamy wielkie pocieszenie. Wspominam kilka osób, które opowiadały mi o swoim szczęściu. Przychodziło ono zwykle po jakimś trudnym dla nich okresie, po długiej chorobie. Osoby te płakały ze radości, gdy wreszcie rozumiały, dlaczego Bóg ich poprowadził tak, a nie inaczej. Psalmy przestrzegają, że człowiek traci rozsądek, kiedy mu się za dobrze powodzi. Zaletą wielkich „serii niepowodzeń” jest fakt, że szukamy wtedy tego, co najważniejsze, a więc sensu. Wydaje się, że szczęście jest skutkiem ubocznym przekraczania siebie, oddawania siebie. Natomiast zbyt duża koncentracja na zaspakajaniu swoich potrzeb, oczekiwaniach, brakach, głodach paradoksalnie oddala nas od szczęścia i sensu życia.

Podobał mi się film Kingi Dębskiej „Plan B”. Chodziło tam o znalezienie nowego sensu życia po wielkim niepowodzeniu. Realizujemy wszyscy kolejne cele życia: wykształcenie, założenie rodziny, wychowanie dzieci. Lecz to naturalnie przeminie, np. dzieci założą swoje własne rodziny lub umrze małżonek. Każdy musi odkryć sam nowy cel: do czego teraz zaprasza mnie Bóg? Podpowiedź jest w głosie sumienia. Podpowiedzią są nasze talenty dane i zadane od Boga. Podpowiedzią bywają także potrzeby danego czasu w naszym otoczeniu. Święty Brat Albert najpierw walczył w powstaniu, bo taka była potrzeba patriotyczna. Potem malował, bo taki miał talent. A potem zajął się ubogimi, bo taka była bieda. Warto zapytać: gdzie najbardziej będę mogła kochać? I skupić się na swoich unikatowych darach, na osobistym zestawie talentów. Będziemy z nich rozliczani na końcu czasów. Talenty nie muszą być wybitnymi zdolnościami. Nie trzeba być geniuszem, żeby kochać.

Idziemy nr 11 (751), 15 marca 2020 r.

PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:

Autor jest proboszczem parafi i św. Patryka w Warszawie

- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 29 marca

Wielki Piątek
Dla nas Chrystus stał się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
Dlatego Bóg wywyższył Go nad wszystko i darował Mu imię ponad wszelkie imię.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 18, 1 – 19, 42
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter