Klucze Królestwa

W orędziu Jezusa kluczowym słowem jest „Królestwo”. Wezwanie „nawracajcie się, bo bliskie jest Królestwo Boże”(Mt 4,17) streszcza całe nauczanie Chrystusa. O jakie królestwo chodzi?
Nie jest ono strukturą społeczną lub polityczną. Nie oznacza terytorium ani narodu, który podlegałby bezpośredniej władzy Chrystusa. Oznacza prymat Boga, suwerenny charakter Jego działań i zbawczy Sąd. Inaczej mówiąc, Jezus głosząc „Królestwo” podkreśla, że Bóg jest obecny w historii świata i człowieka na każdym etapie dziejów (Mt 13,24-52).

Królestwo Boże jest w sumie Osobą i wydarzeniem. Zostało zapoczątkowane przez przyjście Jezusa, z Nim jest związane, ponieważ On je uobecnia. Cechy Jego osoby nadają charakter Jego Królestwu. Opiera się ono na postawie miłosierdzia i gotowości przebaczenia. Cechuje je otwarcie na wszystkich. Ten rys powszechności nie czyni różnic między osobami.

Królestwo Boże jest zbawczym dynamizmem, który przemienia ludzi. Ale wymaga nawrócenia, czyli zmiany sposobu myślenia o Bogu i stylu działania. Jest więc Bożym darem, który „przychodzi z góry” i oczekuje przyjęcia. Nie jest strukturą należącą do ludzi: „człowiek może je przyjąć, ale nie może go planować”.

Apostołowie, a w konsekwencji Kościół, kontynuują głoszenie Królestwa Bożego. Nie sprowadza się to do promocji „wartości chrześcijańskich”. Mówić o Królestwie oznacza głosić treści wiary. Ma to miejsce, jeżeli nauka, droga, obietnice i imię Jezusa nie są przemilczane.

To Królestwo ma wymiar Wspólnoty. Oczywiście, Jezus ma pierwszeństwo przed Kościołem, ale przede wszystkim przez Kościół rozszerza swoje Królestwo. Wzrasta w sercach i umysłach tych, którzy przez wiarę i chrzest są w Niego wszczepieni. Ustanowił Kościół i jemu dał „klucze królestwa” (Mt 16,19). Działa w nim i przez niego „na zewnątrz”, aby wszyscy mieli udział w owocach zbawienia. Dlatego chrześcijanie są zaczynem w wielkiej rodzinie ludzkiej; są zalążkiem Królestwa. Powstaje nowy ład, który mimo grzechów i prześladowań trwa w dziejach świata.

Królestwo jest więc stanem teraźniejszym, a jeszcze bardziej – przyszłym. Rozwija się bez rozgłosu. Już jest obecne i jeszcze nie, stąd modlitwa: „przyjdź Królestwo Twoje!”

Wiara zakłada los ziarna na roli Królestwa Bożego. Oznacza zaprzestanie traktowania życia i świata jak swojej własności. Być chrześcijaninem to iść królewską drogą Ewangelii i naśladować królewski styl Chrystusa. Bo ci, którzy są dziećmi Bożymi, należą do Króla i są dziedzicami Królestwa. Smutne, że wielu nie ma poczucia przynależności do rodziny Bożej.

ks. Jan Sawicki Idziemy nr 33 (362), 12 sierpnia 2012 r.