Przez pracę w poradni poznałem zły dotyk i wykorzystywanie seksualne jako problem wielu ludzi. Przede wszystkim rodzin, które są tak chore, jak ich chore tajemnice.
fot.pixabay.com/CC0
Film Sekielskich w istocie wyraża prośbę o odniesienie się bolesnych wydarzeń nagłaśnianych przez ostatnie lata. Zgłasza pytania, które potrzebują odpowiedzi w wielu sercach: o sens wiary.
Przez pracę w poradni poznałem zły dotyk i wykorzystywanie seksualne jako problem wielu ludzi. Przede wszystkim rodzin, które są tak chore, jak ich chore tajemnice. Często rodzin, które zewnętrznie uchodzą za przykładne. Krzywdy dzieci szczególnie bolą. Zwłaszcza że skrzywdzeni bywają potem krzywdzicielami kolejnych osób.
Krzywdzenie przeraża, kiedy dokonują go przedstawiciele Kościoła. Gdy się o tym dowiadujemy, przychodzą trudności natury duchowej: osłabiona wiara, zwątpienie i niewiara. Czego zabrakło księżom, którzy dopuścili się krzywdzenia i nie obronili osób powierzonych ich opiece? Mieli codziennie Słowo Boże, sakramenty, wiedzę. Na co więc to wszystko, skoro nie uzdrawia? Czujemy załamanie, wstyd, strach. Pytamy: czy ja nie uczestniczę w jakimś nieporozumieniu?
Każdy musi sam uwierzyć Bogu. Każdy z nas w swoim sercu musi stoczyć walkę. Biblia mówi o Judaszu, że był blisko samego Jezusa. Słuchał Jego słów na żywo. Widział cuda. A jego serce przy płonącym sercu Jezusa pogubiło się. Czy to znaczy, że serce Pana było za zimne, a słowa za słabe? Czy Jezus popełnił błędy w wychowywaniu apostołów? Otóż Pan Jezus dał Judaszowi szansę. Bóg daje grzesznikom szansę – aż do czasu, świadomy, że człowiek może dalej grzeszyć.
Jest to pytanie wielu małżonków, rodziców, nauczycieli: gdzie są granice dawania szansy? Kiedy i jakie wymierzyć konsekwencje? Prawdopodobnie biskupi przenoszący podejrzanego księdza też dawali mu szansę, kiedy okazywał skruchę. Wierzyli, że się poprawi. Przypuszczam, że tu był popełniony błąd. Współczesna seksuologia różni się od tego, co pisano 50 lat temu. Mamy też doświadczenie grup anonimowych erotomanów i nowe opracowania. Dziś już obowiązuje wiedza, że ludzie prowadzący podwójne życie są wybornymi manipulantami. Znakomicie oszukują siebie samych i innych. Choćby ktoś był na 100 proc. przekonany, że nie wróci do grzechu, nie powinno się mu wierzyć.
Nie zmniejszając niczyjej krzywdy czy odpowiedzialności, każdy z nas ma odpowiedzieć: co ja zrobiłem (zrobiłam), żeby do takich krzywd nie dochodziło? Jakie było moje postępowanie, kiedy dochodziły mnie niepokojące wiadomości o nieprawidłowościach w Kościele czy mojej rodzinie? Pewnie dużo można mieć tu jeszcze pytań i niegłupich uwag, ale pytanie o swoją własną postawę jest chyba najistotniejsze. Przynajmniej dla mnie.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
