Stulecie bolszewickiego terroru

Osłabiona kolejnymi klęskami i upadkiem autorytetu caratu Rosja popadała w kryzys. Upadek dyscypliny i bunty w armii, zahamowanie rozwoju przemysłu, strajki, brak żywności sprzyjały nastrojom rewolucyjnym. Wreszcie 23 lutego 1917 r. (według kalendarza juliańskiego) w Piotrogrodzie – bo tak od 1914 r. nazywał się Petersburg – wybuchły zamieszki zorganizowane przez bolszewików. Jednocześnie ponad 300 tys. robotników ogłosiło strajk. Byli zabici i ranni. Już 27 lutego władze carskie ostatecznie straciły kontrolę nad sytuacją, a car Mikołaj II abdykował na rzecz młodszego brata, księcia Michała Aleksandrowicza. Ten zrzekł się tronu, przekazując władzę Dumie, która kilka dni później powołała Rząd Tymczasowy. Ogłosił on wolność słowa, amnestię i przywrócił Kościołowi katolickiemu pełną swobodę, w tym zgodę na działalność grekokatolików. Wydarzenia te przeszły do historii jako rewolucja lutowa. Bardzo szybko Rząd Tymczasowy napotkał na opór, zwłaszcza w Piotrogrodzie, gdzie bolszewicy usiłowali przejąć władzę.

Wydarzenia z okupowanej przez Niemcy Szwajcarii obserwował opanowany żądzą władzy nad światem Włodzimierz Lenin. Zafascynowany rewolucją francuską, marzył, aby obalić Rząd Tymczasowy. Za zgodą Niemiec, które sfinansowały jego podróż do Rosji, udał się do Piotrogrodu, gdzie postanowił wyprowadzić ludzi na ulice i doprowadzić do pełnej rewolty zakończonej przewrotem. Na realizację planu musiał jednak poczekać. Zagrożony aresztowaniem, ukrył się w Finlandii. W tym czasie przywództwo bolszewików przejął Lew Trocki. Lenin potajemnie wrócił do Piotrogrodu na początku października 1917 r.

Wkrótce potem, 24 października (6 listopada według powszechnie wówczas obowiązującego w Europie kalendarza gregoriańskiego), Rząd Tymczasowy podjął decyzję o zamknięciu gazet bolszewickich. Następnego dnia – 25 października / 7 listopada – bolszewicy dokonali przewrotu. Swoimi ludźmi obsadzili najważniejsze punkty strategiczne: telefony, pocztę, mosty, posterunki policji, a dzień później Pałac Zimowy. Utworzono Radę Komisarzy Ludowych, na której czele stanął Lenin. Ministrem odpowiedzialnym za sprawy narodowościowe został Józef Stalin. Jeszcze w grudniu 1917 r. powołano osławioną Czekę (policję polityczną) pod dowództwem krwawego oprawcy Feliksa Dzierżyńskiego. Kierownictwo było więc międzynarodowe.

Lenin zapowiedział wprowadzenie ustroju, w którym rządzić będą robotnicy. Idea ta nigdy nie została urzeczywistniona, a przez dziesiątki lat w Rosji, późniejszym ZSRR i w krajach mu podporządkowanych, rządził – i to krwawo – aparat partyjny. Jeden z pierwszych dekretów nowej władzy przywracał cenzurę gazet, która miała zapobiec treściom „kontrrewolucyjnym”. Wprowadzono świeckie śluby, rozwody i nauczanie w szkołach, które w praktyce oznaczało agresywną propagandę ateistyczną. Na porządku dziennym były aresztowania i osadzanie w łagrach milionów ludzi oraz nierzadko masowe zabójstwa osób uważanych za wrogów politycznych. Organizowano na szeroką skalę prześladowania wierzących. Dekret o wolności (sic!) sumienia oraz o Kościele i stowarzyszeniach religijnych pozbawiał Kościoły nie tylko majątku, ale także osobowości prawnej. Konfiskowano nawet przedmioty służące bezpośrednio do kultu. Powstałe z inspiracji władz Stowarzyszenie Wojujących Bezbożników wystąpiło o zburzenie wszystkich świątyń, a cegłę z nich miano wykorzystać dalej do celów budowlanych.

Kościoły poniosły ogromne straty osobowe. Szacuje się, że w okresie władzy komunistycznej w latach 1917-85 zamordowano około 200 tys. duchownych różnych wyznań, a 300 tys. represjonowano w więzieniach bądź w łagrach. Tylko w latach 1918-39 zamordowano ponad 130 biskupów prawosławnych. Zburzono około 40 tys. cerkwi i kościołów. W obronie wiary śmierć poniosło wiele tysięcy wiernych świeckich.

Celem Lenina było zaprowadzenie dyktatury proletariatu nie tylko w Rosji, ale na całym świecie, a przede wszystkim w Europie. Idee tak zwanej rewolucji październikowej – z różnym skutkiem – próbowano wprowadzić w krajach, które po II wojnie światowej wskutek porozumień jałtańskich znalazły się w bloku socjalistycznym, czyli obozie moskiewskim.

Przez dziesiątki lat fałszowano prawdę o rewolucji bolszewickiej, a rocznicę jej rozpoczęcia traktowano jak święto narodowe. Podręczniki do historii, pisane przez partyjnych historyków, zbudowane były na kłamstwie.

Czy rewolucja październikowa musiała przynieść tak wiele ofiar? Już w lipcu 1917 r. Maryja podczas objawień w Fatimie prosiła o poświęcenie Jej Niepokalanemu Sercu właśnie Rosji i proroczo zapowiadała, że jeśli Rosja nie nawróci się, swoje błędne nauki rozpowszechni po całym świecie, wywołując wojny i prześladowanie Kościoła. Prośbę Maryi wypełnił dopiero papież Jan Paweł II, który ma największe zasługi w obaleniu „błędnych nauk” biorących początek w rewolucji bolszewickiej.