Wszystko pochodzi od Boga

Wyraźnym symbolem panowania cezara jest posługiwanie się monetami z podobizną władcy. Codzienny obrót gotówki miał przypominać, kto naprawdę rządzi w królestwie i od kogo pochodzą wybite monety.

Przybyli do Jezusa posłańcy Heroda i uczniowie faryzeuszów nieudolnie próbują przypodobać się Jezusowi, mówiąc, że „drogi Bożej w prawdzie naucza”. Czuli, że Jezus, mówiąc o swoim boskim posłaniu, może widzieć w cezarze konkurenta czy uzurpatora. Jest to tym bardziej uzasadnione faktem, że w samym Rzymie cesarz odbierał wręcz boską cześć. Co więcej, nawet sama moneta ówczesnego władcy Tyberiusza posiadała napis „Pontifex Maximus” dla ukazania, że cesarz jako najwyższy kapłan pełni w imperium również władzę nad kultem.

Ziemska władza i polityczna sytuacja zdają się i dzisiaj uzurpować sobie nieograniczone panowanie. Prawo, ustawodawstwo, podejmowane decyzje zawsze mogą nieść pokusę wykorzystania ich do panowania nad ludźmi i ich losami. Nie takiej władzy pragnie Jezus i żadna ziemska monarchia nie stanowi dla niego alternatywy.

Oddanie cezarowi tego, co jest mu należne według prawa, stanowi dobre i uczciwe spełnianie swoich ziemskich zobowiązań. Chrystus nie krytykuje władcy, nie wzbudza patriotycznych nastrojów, jedynie kieruje wzrok ku Bogu i temu, co od Niego pochodzi. Jezus bowiem w swoim czasie oznajmi namiestnikowi cezara, że i jego władza została mu „dana z góry”. Dziś Jezus pragnie przypomnieć, że wszystko pochodzi od Boga, a należna Bogu cześć i wdzięczność ma budzić przekonanie, że tak naprawdę wszyscy jedynie dzierżawimy dobra, które były przed nami i po nas pozostaną.

Skupienie uwagi na Bogu i tym, co boskie, to nasze wspólne zadanie i wyzwanie. Warto zdać sobie sprawę, że każdy oddech i bicie serca są łaską ofiarowaną przez Pana, dlatego zgodnie ze słowami św. Pawła „zawsze należy dziękować Bogu”. Wśród panującej wokół walki o władzę i wpływy, ciągłej pogoni za bogactwem łatwo stracić z oczu źródło nieprzemijających dóbr. Sprawy tego świata mogą nas bowiem tak pochłonąć, że zabraknie refleksji nad życiem i choćby coniedzielnego oderwania się od spraw przyziemnych. Stąd warto zadać sobie pytanie, czy warto bezgranicznie zaufać władcom świata, którzy bezustannie przemijają. Czy pokładać nadzieję w ziemskich zasobach, które wcale nie poskramiają niegasnących apetytów? Czy nie lepiej swoje ziemskie życie skierować na odkrywanie Bożych darów i wyrażanie wdzięczności za każdą, choćby najmniejszą, łaskę? Dołóżmy zatem wszelkich starań, by zyskać „skarby w niebie”, bo tylko one nie przeminą i ofiarowane są nam na zawsze.