29 marca
piątek
Wiktoryna, Helmuta, Eustachego
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

Pełni błogosławieństwa

Ocena: 4.5
730

Księgi Starego Testamentu i teksty starożytnych filozofów są świadectwem tego, że człowiek szuka odpowiedzi na pytanie, skąd pochodzi i dokąd zmierza.

fot. xhz

Scena Wniebowstąpienia w ołtarzu mariackim w Krakowie

Pamiętamy słowa homilii św. Jana Pawła II z placu Zwycięstwa w Warszawie: „Człowieka bowiem nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa. A raczej: człowiek nie może siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa. Nie może zrozumieć ani kim jest, ani jaka jest jego właściwa godność, ani jakie jest jego powołanie i ostateczne przeznaczenie”. Jezus wstępujący do nieba daje nam odpowiedź na pytanie: skąd jesteśmy i dokąd zmierzamy? Człowiek pochodzi od Ojca i do Niego wraca. Nasze życie nie jest zawieszone w nicości. O naszym początku pisze prorok Jeremiasz: „Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię. Zanim przyszedłeś na świat, uświęciłem cię” (Jr 1, 5). Nasz cel natomiast widzimy w Jezusie wstępującym do Ojca. W Jezusie widzimy, kim jesteśmy: dziećmi Ojca.

Ewangelia według św. Łukasza rozpoczyna się w świątyni niespełnionym błogosławieństwem Zachariasza, któremu zabrakło wiary. Teraz kończy się w świątyni błogosławieństwem i radością uczniów, którzy rozpoznali Pana i uwielbili Go. Uniesione ręce Jezusa, który błogosławi, to ostatni obraz Jezusa na ziemi. Czy obraz Jezusa Miłosiernego namalowany za sprawą św. Faustyny nie nawiązuje do tego ostatniego widoku Pana, jaki zapamiętali apostołowie? Łukasz wiele pisał o modlitwie Jezusa, gdy unosił w niej ręce do Ojca. Teraz, błogosławiąc, sam staje się nieustającą modlitwą za nas. Jego ręce, na zawsze wzniesione do Ojca, na zawsze są wyciągnięte do nas. Pełna komunia Jezusa z Ojcem w niebie staje się dla nas ostatecznym błogosławieństwem. Ktoś napisał w odniesieniu do dzisiejszej Ewangelii, że Jezus „błogosławi nas dwukrotnie: nieustannie i na zawsze. Jego błogo-sławienie (wł. bene-dire) jest jednocześnie błogo-dawaniem (wł. bene-dare)”. Błogosławi nam, tzn. udziela wszelkiego dobra. Naturalną odpowiedzią uczniów – zatem nas – na to błogosławieństwo jest Jego uwielbienie. Jednocześnie uwielbienie Jezusa jest źródłem naszej – dzieci Bożych – siły.

Pełnym błogosławieństwem będzie to, że Bóg i Jego dzieci zamieszkają razem. Bóg będzie mieszkaniem dla człowieka, a człowiek mieszkaniem dla Boga. Od czasu wniebowstąpienia Jednorodzonego Syna jest to już możliwe. Ojciec złożył w swoich dzieciach pragnienie, aby one Go pragnęły, tak jak On pragnie ich. Wypełnia się to właśnie we wniebowstąpieniu Jezusa.

Niech w nas spełniają się słowa psalmisty: „O jedno proszę Pana, tego poszukuję: bym w domu Pańskim przebywał po wszystkie dni mego życia, abym zażywał łaskawości Pana” (Ps 27, 4). Jezus odpowie: Amen, niech tak się stanie!

PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:

Wikariusz parafii Nawrócenia św. Pawła Apostoła w Warszawie

- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 29 marca

Wielki Piątek
Dla nas Chrystus stał się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
Dlatego Bóg wywyższył Go nad wszystko i darował Mu imię ponad wszelkie imię.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 18, 1 – 19, 42
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter