Komentarze do czytań - Środa, I Tydzień Adwentu - święto św. Andrzeja, apostoła

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: ks. Mateusz Oborzyński

Pierwsze czytanie: Rz 10, 9-18

Święty Paweł w tym fragmencie, który omawiamy, podkreśla rolę wiary w zbawieniu człowieka, mianowicie wiara w śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, przyjęta w sercu i wyznawana ustami, prowadzi do usprawiedliwienia. Apostoł mówi o początku zbawienia, które dokonuje się w człowieku, bowiem człowiek nie może wyznać tego, w co jeszcze nie uwierzył, nie może prowadzić życia moralnego, jeśli nie wie, Kto jest źródłem tego moralnego życia. Zatem świętość zaczyna się od przyjęcia Dobrej Nowiny i wyznawania jej publicznie. Cała reszta: dobre życie – wypływa z tego wszystkiego, jak rzeka wypływa ze źródła. 

Na podobnej zasadzie, gdy popadamy w grzechy, to nasze nawrócenie również zaczyna się od tego aktu wiary, przypomnienia sobie fundamentu, że Chrystus umarł za moje grzechy i zmartwychwstał dla mojego usprawiedliwienia. Ta ufność, kierująca nas do Sakramentu Pokuty i Pojednania, jest jakby nowym początkiem dla nas. Nie lekceważmy tego wymiaru wewnętrznego, ale też nie poprzestawajmy na nim, gdyż, jak to ujął Święty Jakub w swoim liście: „wiara bez uczynków jest martwa”. To prawda, ale również uczynki bez wiary nie mają tego wymiaru zasługującego. 

Wszystkie te rzeczy są ważne dla chrześcijanina. 

Psalm responsoryjny: Ps 19, 2-3. 4-5b

Psalm 19 jest wielką pochwałą Pana Boga, która dokonuje się przez rzeczywistość stworzoną. Psalmista, widząc i kontemplując oszałamiające piękno przyrody, uznaje je za świadectwo, że Bóg Wszechmocny stworzył świat. Dlaczego zatem Kościół umieścił ten psalm w święto apostoła Andrzeja? Tutaj z pomocą przychodzi jeden z pisarzy wczesnochrześcijańskich, Orygenes. Badał on Pismo Święte, szukając sensu duchowego, alegorycznego. On też dał ciekawą interpretację, jakie duchowe znaczenie kryje się za niebem fizycznym, wzmiankowanym w tekście psalmu. W swym „Komentarzu do Psalmów” pisze mianowicie, że niebo może być alegorią człowieka wierzącego. Ten, kto przyjmuje Chrystusa do swego serca i żyje Nim, sam staje się niebem. „Niebiosa głoszą chwałę Boga” znaczy, że ci, którzy wierzą, głoszą chwałę Boga, w tym również apostołowie, i że oni przekazują swoją wiadomość o Panu Jezusie, czyli ewangelizują po całym świecie. 

Nie każdy ma powołanie misyjne, natomiast my jako ludzie wierzący możemy świadczyć o Panu Jezusie słowami, ale przede wszystkim radością z wiary w Pana Boga, radością i satysfakcją z uczciwego życia, z tego spokoju, który daje chrześcijańska nadzieja.

Ewangelia: Mt 4, 18-22 

Dzisiejsza Ewangelia pokazuje nam Pana Jezusa powołującego apostołów, którzy z kolei porzucają swoje dotychczasowe życie, aby iść za Nim. Nasz Mistrz powołuje nie pojedynczo, ale dwójkami. Razem z Andrzejem wezwał jego brata, Piotra. Dlaczego tak się dzieje? Pan Jezus chciał, aby nie wbili się w pychę, aby nie skupili się na sobie, ale żeby zwracali uwagę na inne osoby. Apostoł Andrzej jest też opisany w Ewangelii św. Jana jako ten, który przyprowadził Piotra do Pana Jezusa. Zatem potrzebujemy siebie nawzajem, aby się wspierać i kierować w dobrą stronę. Andrzej i Piotr porzucają swoje sieci, natomiast Jakub i Jan zostawiają swego ojca, łódź i robotników w łodzi. Te szczegóły mają duchowy sens, mianowicie „sieci” mogą oznaczać wszystkie grzechy i pokusy, to, co nas ogranicza. Zostawienie swoich sieci to tak naprawdę zostawienie swoich grzechów i rozpoczęcie nowego życia. Co zatem powiedzieć o zostawieniu ojca i robotników w łodzi? Może ono oznaczać chrześcijański dystans wobec relacji rodzinnych, pracy zawodowej i stanu posiadania. Nie oznacza to obojętności wobec nich, tylko niestawianie ich na pierwszym miejscu. Pozostawienie sieci i łodzi to tak naprawdę wypełnienie pierwszego przykazania Dekalogu: „Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną”.