Komentarze do czytań - Sobota, IV Tydzień Wielkanocny - święto świętych Apostołów Filipa i Jakuba

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: E. Marek

Pierwsze czytanie: 1 Kor 15,1-8

W Pierwszym Liście do Koryntian św. Paweł odpowiadał na wiele pytań płynących od młodej gminy chrześcijańskiej. Powstawało wiele zamieszania wokół tematów doktrynalnych i etycznych. Apostoł czuł się zobowiązany do wyjaśnienia ważnych kwestii, wśród których najważniejszą była sprawa zmartwychwstania, bo przecież, gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, nasza wiara nie miałaby sensu. Dzisiaj również wśród ludzi powstają wątpliwości. Nawet niektórzy praktykujący chrześcijanie nie mają pewności, czy od wieków proklamowana uroczyście tajemnica jest prawdą.

Może za bardzo chcą tylko ludzkim rozumem zgłębić ten Boży cud, a nie mogąc go zrozumieć – odrzucają lub odsuwają na peryferie swojego życia i świadomości. Nie wiemy, w jaki sposób dokonało się zmartwychwstanie Jezusa i jak my zmartwychwstaniemy. Nie mamy żadnego doświadczenia tego niepojętego, innego wymiaru życia. Święty Paweł nie wchodzi w dyskusję z wątpiącymi członkami wspólnoty. On po prostu wymienia konkretne fakty mówiące o śmierci Jezusa na krzyżu za nasze grzechy, o Jego pogrzebie i zmartwychwstaniu, którego świadkami byli apostołowie i pięciuset braci.

Sam św. Paweł również ujrzał żyjącego Jezusa. Wiemy, że zmartwychwstałego Pana widziały także kobiety, o czym nie napisał w liście Apostoł. Ta wieść od tamtego czasu przekazywana jest z pokolenia na pokolenie aż do dzisiaj. Oprócz żywych świadków mamy również świadków niemych. Są nimi płótna, którymi owinięte było ciało Jezusa. Płótna szczególne, ponieważ utrwalony jest na nich obraz skatowanego ciała Pana.

Wielu współczesnych ludzi próbowało kwestionować autentyczność płócien, ale nauka potwierdziła ich autentyczność. Możemy ich „dotknąć” i uwierzyć. Na pytanie skierowane do nas: „Czy wierzysz w zmartwychwstanie?” odpowiedzią powinno być nie tylko słowne potwierdzenie głębokiego przekonania, ale całe nasze życie.

Psalm responsoryjny: Ps 19,2-5b

Pan Bóg pozostawił nam dwie wspaniałe księgi, dzięki którym możemy Go poznawać i odczytywać Jego miłość do nas. Pierwsza to księga natury – Jego przepiękne dzieło stworzenia, które wręcz „krzyczy” – przekazuje wiadomość o swoim Stwórcy.  Każdy z nas przecież dostrzega piękno i użyteczność słońca dającego nam dzień, księżyca i gwiazd rozświetlających i ozdabiających ciemność nocy. One wręcz wyśpiewują swoim istnieniem pochwałę Boga. Druga księga to Pismo Święte – żywe i bardzo konkretne słowo Boga do każdego z nas. Uwielbiajmy Boga każdego dnia aktualnie rozkwitającej wiosny i wsłuchujmy się w Jego ciche słowo skierowane do nas, aby karmić się nim i je wypełniać.

Ewangelia: J 14,6-14

Dzisiaj otrzymujemy cały program chrześcijańskiego życia – bardzo konkretny i dynamiczny. Jest nim zjednoczenie z osobą Jezusa. Jeżeli prawdziwie poznajemy Jezusa – Syna Bożego, to również poznajemy Ojca. Syn cały jest z Ojca i wszystko, co ma i czym jest, jest z Ojca. Ojciec Go wypełnia i nie ma w Nim nic, co byłoby tylko Jego… Wcielenie Syna Bożego jest objawieniem całej Trójcy Świętej, dlatego Chrystus powiedział uczniom: „zobaczyliście Go” (J 14,7).

Pan poprawił błąd Filipa, który pojmował Ojca i Syna jako odrębne, obok siebie stojące osoby. Chrystus poucza Go o tajemnicy doskonałego przenikania i całkowitym wewnętrznym zjednoczeniu Ojca i Syna. Wskazał na cudowne dzieła, które świadczą, że Ojciec w Nim jest i działa. Wiara, którą uczniowie Jezusa łączą się z Nim, spowoduje, że cudowne działanie Ojca będzie się w nich objawiać, a nawet, co jest zdumiewające, będą czynili rzeczy większe niż On uczynił.

Jezus to uzasadnia: „bo Ja idę do Ojca”. Przez wierzącego chrześcijanina, a może to być każdy z nas, działać będzie zmartwychwstały Chrystus. Działać będzie z większą mocą niż śmiertelny Jezus na ziemi (por. J 14,13-14). Jezus nas zapewnia, że nasza modlitwa będzie zawsze wysłuchana, choć w innych miejscach Ewangelii jest powiedziane, jakie powinny być jej cechy (por. 1J 3,21-22). Modlitwa powinna być wytrwała, zgodna z wolą Bożą (por. 1 J 5,14), pełna ufności, że otrzymamy to, o co prosimy (por. Mk 11,24) i zakłada trwanie w Jezusie (J 15,7) oraz czyste sumienie modlącego się.