Komentarze do czytań - Wtorek, XXXIII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: ks. Wojciech Węglowski

Pierwsze czytanie: Ap 3,1-6.14-22

Na dzisiejsze czytanie z Apokalipsy świętego Jana składają się dwa listy do kolejnych wspólnot chrześcijan: w Sardach i w Laodycei. Są one także swoistym rachunkiem sumienia dla współczesnych wyznawców Chrystusa.

Kościół w Sardach jest wspólnotą żywą tylko z nazwy, bo ciągle istnieje. Jednak negatywne cechy moralne jego członków sprawiają, że w rzeczywistości jest to wspólnota martwa, żyjąca jedynie pozorami. Żyjący chrześcijanie to ci, którzy czuwają i są gotowi do świadczenia o swojej wierze. To także ci, którzy nieustannie walczą ze swoimi słabościami i swoim grzechem, a także umacniają i troszczą się o słabszych.

Natomiast Kościół w Laodycei jest krytykowany za swoje niezdecydowanie i bierność. Jego członkowie są powierzchowni, mało zaangażowani, po prostu letni. Na szczęście ciągle mają szansę, aby otworzyć drzwi Chrystusowi, to znaczy zrezygnować z kompromisów i zaangażować się w życie razem z Jezusem.

Słowa skierowane do wspólnoty w Sardach i Laodycei stanowią także wyzwanie dla nas. Pamiętajmy, że kiedy nasza wiara osłabnie i będziemy chrześcijanami tylko w teorii, musimy szczerze szukać tego, co w nas jeszcze chrześcijańskiego pozostało i na tej podstawie ożywić relację z Chrystusem. Bo tylko przy współpracy z Nim jesteśmy zdolni pokonać letniość i jednoznacznie, i radykalnie stanąć po Jego stronie w naszym życiu.

Psalm responsoryjny: Ps 15, 1b-2.3.4b.4c-5

Psalm odpowiada na słowa pierwszego czytania. Jego treść wskazuje, że tylko jednoznaczna postawa tutaj na ziemi jest prawdziwą i szczerą odpowiedzią na zaproszenie Boga do budowania z Nim relacji. To przez konkretne, jednoznaczne zachowania i uczynki możemy osiągnąć nagrodę bycia z Bogiem, czyli przez naszą uczciwość, szacunek do bliźnich, dotrzymywanie słowa, nieszkodzenie niewinnym, a nawet stawanie w ich obronie. Te i podobne czyny są dla nas kluczem do otwarcia drzwi Chrystusowi. Są kluczem do otwarcia się na miłość Boga i bliźniego. Nie zaniedbujmy ich, bo dzięki nim będziemy mogli zasiąść do stołu z Jezusem.

Ewangelia: Łk 19, 1-10

Mając na uwadze ostatnie zdanie dzisiejszej Ewangelii, warto zadać sobie pytanie: kto kogo szukał w tym wydarzeniu: celnik Jezusa, czy Jezus celnika?

Zachowanie Zacheusza, publicznie potępionego oszusta, jest z pewnością niesamowicie odważne. Wchodząc na drzewo, nie boi się zrobić z siebie głupca. Na niczym mu tak nie zależy, jak na zobaczeniu osoby Jezusa. I dzięki swojemu uporowi udaje mu się nie tylko zobaczyć Pana, ale nawet przyjąć Go do swojego domu.

To nie mogło być przypadkowe spotkanie. Jezus odnalazł to, co zginęło – oszusta i grzesznika, w efekcie czego ten przeszedł od zachłanności do wielkoduszności. Z powodu chęci wynagradzania skrzywdzonym przez siebie ludziom przekracza wymogi Prawa – daje im o wiele więcej. Zacheusz już nie widzi w człowieku przedmiotu zysku, ale przez spotkanie i rozmowę z Jezusem zaczyna właściwie przeżywać relację do siebie, do innych i do rzeczy. Pokazuje, że bogatym nie jest trudno wejść do królestwa Bożego.

Jak niesamowity jest Bóg, który schodzi tak nisko, wkracza w życie grzeszników, a wszystko po to, by znaleźć i zbawić to, co zginęło.