Komentarze do czytań - Wtorek, XXVIII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: s. Joanna Ewa Koszałka FMA

Pierwsze czytanie: Ga 5,1-6

Przekraczamy kolejne granice i łudzimy się, że jesteśmy wszechmocni – co ogólnie uznawane jest za wyraz wolności, a tyle razy dziennie przeżywamy gorzkie rozczarowanie, bo np. nie potrafimy zapanować nad złośliwością swojego języka. Nie chcemy tego, a ranimy się nawzajem. Podkreślamy swoją wyższość, poniżając innych. Nie jesteśmy wolni, bo pozwoliliśmy się zniewolić złu, które na zawsze pozostanie naszym najbardziej realnym przeciwnikiem. Ale z tej niewoli wyswobodził nas Chrystus. Nie jesteśmy wolni - jesteśmy wyzwoleni. Przez Chrystusa, któremu uwierzyliśmy i to On mocą swego Ducha pomaga nam dokonywać nieustannie właściwych wyborów, robić kolejny krok na drodze do wolności. Często cofamy się, wracamy do tego, co łatwiejsze, co nie wymaga trudu. Odczuwamy jednak wezwanie do osiągania szczytów, więc podejmujemy walkę na nowo.

Wezwanie do wolności, uściślijmy myśl Pawła: do wolności dzieci Bożych, oznacza w Liście do Galatów przejście od części doktrynalnej do wskazań praktycznych. Mamy żyć jak bracia i mamy czuć się synami. Taki dar został każdemu ofiarowany w krzyżu Chrystusa, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie (Ga 2,20). Świadomość tego, że jestem kochany, pozwala mi kochać. Tego chce od nas i dla nas Ojciec.

Psalm responsoryjny: Ps 119 (118), 41 i 43. 44-45. 47-48

Psalmista w najdłuższym z Psalmów wychwala Prawo Pańskie, chodzi jego drogami, strzeże go, szuka i miłuje. Uważa je za słowo prawdy i ufa, że idąc tą drogą, drogą nie tylko prawnych przepisów, ale wszystkich Bożych pouczeń, z pomocą łaski, nie swoimi siłami dostąpi zbawienia. Bo tak obiecał Bóg. Ufam Mu?

Ewangelia: Łk 11,37-41

Wiele sytuacji na co dzień wymaga od nas taktu, kultury, wykazania się dobrym wychowaniem. Nieraz kieruje nami wzgląd ludzki, innym razem brak nam odwagi, by zachować się odmiennie niż pozostali z grupy, wiele razy oszukujemy samych siebie, fałszując swój wizerunek, lukrując to, czym naprawdę się kierujemy. Jezus przyjmuje zaproszenie faryzeusza, zna jego serce i jego oczekiwania, ale jest wolny. Nie zatrzymuje się na tym, co zewnętrzne – czystość kielicha czy misy – wskazuje od razu na najgłębszy poziom, na poziom serca i wymaga wewnętrznej czystości. Jej stan znam tylko ja sam i Bóg. I rozliczać się będę sam. Przed Nim.