Komentarze do czytań - Wtorek XXII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: s. Ewa Maria od Męki Pańskiej OCD

Pierwsze czytanie: 1 Tes 5, 1-6. 9-11

Wszyscy wy, słuchający przeczytanych dopiero słów z Listu św. Pawła do Tesaloniczan, jesteście synami światłości i synami dnia. Co odczuwam, gdy uświadamiam sobie, że moim zada-niem, istotą i sensem mojego życia jest bycie dzieckiem odwiecznej światłości Ojca niebieskiego? Czy prawdziwie nie jestem synem nocy i ciemności? Apostoł podpowiada, co jest powinnością tych, którzy trwają w Bożej jasności: czuwanie i trzeźwość umysłu. Zachowanie czujności może nas ustrzec przed zwodniczym poczuciem bezpieczeństwa pośród ułudy tego świata. Świat proponuje, zachwala wiele zabezpieczeń „gwarantujących” szczęście, komfort, siłę. Nie mówi tylko o ich kruchości, o tym, że przeminą wraz z doczesnością, a może nawet wcześniej. Rzeczowe, realistyczne spojrzenie na otaczającą nas rzeczywistość pomoże nam zrozumieć, jak wiele zależy od naszej staranności w zachowaniu Bożych praw, które sprawiają, że zyskujemy pewność nieprzemijającego bezpieczeństwa. Obyśmy, zgodnie z zaleceniem św. Pawła, dzieląc się tą świadomością: życiem, czynem i słowem, zachęcali otaczających nas ludzi do wejścia na tę drogę prawdziwego pokoju i budowali go w świecie i sercach bliźnich.

Psalm responsoryjny: Ps 27, 1bcde. 4. 13-14

Słowa psalmu responsoryjnego wprowadzają nas w świetlaną wizję bezpieczeństwa w ramio-nach Boga, który oświeca i zbawia, który jest Obrońcą życia swych wybranych. Cóż może wzbudzać trwogę, gdy ma się tak potężnego Wspomożyciela? Nie dziwi więc, że psalmista ma tylko jedno pragnienie: być blisko Boga, być w Jego domu, chłonąć dobroć, łaskawość Pana. Doznanie radości przebywania z Bogiem tu na ziemi wygnania, prowadzi do tęsknoty za błogosławionym spotkaniem w krainie wiecznego szczęścia. I tylko rodzi się pytanie: czy rzeczywiście poznaję Tego, który dla mnie poświęcił siebie, stając się moim Zbawcą? Czy doświadczam, czy zauważam, że jestem obdarowywany dobrodziejstwami ponad miarę? Czy, wreszcie, tęsknię, czy mam odwagę oczekiwać ostatecznego spotkania w domu Ojca, który jest w niebie?

Ewangelia: Łk 4, 31-37

Słuchając, czytając dzisiejszą perykopę ewangeliczną, stajemy się świadkami współczującej miłości Jezusa, który uzdrawia i głosi Dobrą Nowinę o królestwie Bożym. Dlaczego? Czy po to, by zyskać uznanie u ludzi? Bo po to zostałem posłany – odpowiada Pan. Wypełnia wolę Ojca. Szuka nie swojej chwały, ale chwały Tego, który Go posłał (por. J 5, 30. 41-44). A my, jeśli czynimy dobro, z jaką intencją to robimy?
Do Jezusa przychodzą tłumy. Otrzymują dar zdrowia, uwolnienia od złych duchów. Chcą Go zatrzymać. Niektórzy dlatego, że doznali łaski, inni, bo osiągnęli doczesne korzyści. Do jakiej grupy dziś się przyłączymy?